Rozdział 6

Czwartek. Pół nocy nie mogłam zasnąć. Strasznie się stresowałam egzaminem praktycznym na prawo jazdy. Słyszałam opinie znajomych, którzy nie zdali od razu, bo egzaminator oblał ich za jakieś naprawdę głupie błędy. Musiałam więc jechać niemal idealnie, żeby zdać. Będzie ciekawie, zdecydowanie. Zbyszek odwiózł mnie na plac, z którego miałam wyruszyć. Życzył mi z Kubiakiem powodzenia. Siatkarze pojechali na trening, a ja miałam przeżyć najprawdopodobniej najgorszą jazdę w moim życiu. Mój egzaminator wydał się być w porządku człowiekiem, bo już na wstępie rzucił mi tekstem, że mam się nie stresować, bo on nie gryzie. Uśmiechnął się przy tym uroczo. Dodam, iż był młodym i dość przystojnym mężczyzną. Wsiedliśmy do samochodu. Zapięłam pas i sprawdziłam, czy lusterka są odpowiednio ustawione. Kątem oka zauważyłam, że egzaminator zanotował coś w swoim notesiku. W końcu ruszyliśmy. Jechałam z prawidłową prędkością, zatrzymywałam się na światłach, okrążyłam rondo, dobrze zachowałam się w sytuacji na skrzyżowaniu, na którym świateł nie było. Mimo to jednak bałam się, ze w końcu się na czymś wyłożę. No i chyba zaraz miało się to stać. Parkowanie równoległe. Na chodniku stały auta, a ja miałam zaparkować miedzy dwoma. Miejsca była na tyle, że samochód spokojnie się zmieści. Wzięłam głęboki oddech i starałam się nie uszkodzić żadnego pojazdu. Uff, udało się. Taką miałam nadzieję.

 - Koniec egzaminu – powiedział w tamtym momencie mój towarzysz. Spojrzałam na niego z nadzieją. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. – Gratulacje, zdała pani za pierwszym razem.

Aż pisnęłam z radości i z tych emocji przytuliłam egzaminatora. Zaśmiał się tylko i pokręcił głową. Musiałam teraz dostarczyć potrzebne dokumenty i wyrobić sobie prawko. Byłam strasznie szczęśliwa, bo rzadko zdarzało się, że ktoś zdał za pierwszym razem. Ja byłam tym nielicznym wyjątkiem.

Postanowiłam pochwalić się od razu bratu. Poszłam więc pod halę, bo za niedługo siatkarze kończyli trening. Znajomy ochroniarz bez problemu wpuścił mnie do środka. Usiadłam w korytarzu na ławce. Po kilku minutach siatkarze zaczęli opuszczać salę. Przybrałam grobowy wyraz twarzy, żeby nie skumali od razu, o co chodzi. Gdy Zbyszek mnie zauważył, to natychmiast pociągnął za sobą Michała i podeszli do mnie.

 - No i jak? – zapytał wyższy. Spojrzałam na niego z nieciekawą miną. – Aha… nie przejmuj się. Ja też nie zdałem za pierwszym razem i żyję. Za drugim ci się uda.

Objął mnie troskliwie ramieniem, a ja nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać, jak jakaś psychiczna.

 - Zwariowałaś, czy co? – zapytał Kubiak.

 - Wkręcam was, głupki. Zdałam! – wyszczerzyłam się.

 - Ładnie to tak brata wkręcać? – oburzył się Zibi.

 - Patrz, twojej siostrze się udało zdać za pierwszym razem, a tobie nie – nabijał się przyjmujący. Mój brat zgromił go spojrzeniem. – Gratulacje, Zuza.

Siatkarz przytulił mnie mocno.

 - Dzięki, chłopaki – uśmiechnęłam się.

Wieczorem urządziliśmy takie małe świętowanko. Zaprosiłam Gabi, Asię i Michała. W takim oto gronie oblaliśmy zdanie przeze mnie egzaminu. Oczywiście wszystko z umiarem. Wypiliśmy po jednym kieliszku wina. Spędziliśmy miły wieczór. Zbyszek nie tknął jednak alkoholu i potem odwiózł dziewczyny do ich mieszkań. Michał natomiast został i zaproponował pomoc w sprzątaniu. Zgodziłam się, bo szczerze nie uśmiechało mi się samej siedzieć. W sumie to od Sylwestra nie byliśmy jeszcze sam na sam, ale jakoś się tym nie przejmowałam.

 - To kiedy zabierasz mnie na przejażdżkę? – zagadał siatkarz.

 - A kto powiedział, że kiedykolwiek cię wezmę? – uniosłam jedną brew.

 - Przecież to jasne, że mnie zabierzesz – wyszczerzył się, a ja parsknęłam śmiechem.

 - Jaki pewny siebie – pokręciłam głową.

 - Jak zawsze – puścił mi oczko. – W sumie to i tak mi się nie chce z tobą jeździć, bo baby zawsze jeżdżą powoli.

 - Coś ty powiedział?! – oburzyłam się i położyłam sobie dłonie na biodrach.

 - Nie znam jeszcze żadnej kobiety, która by jeździła więcej, niż 40 na godzinę.

 - Jak widać mało kobiet znasz, Michałku.

 - Chcesz mi powiedzieć, że ty jesteś jedną z nich? – spytał kpiąco i podszedł blisko mnie. Mierzyliśmy się wzrokiem.

 - Chcesz się ścigać? – walnęłam prosto z mostu.

 - No patrzcie – prychnął. – Jeszcze prawka nie odebrała, a już chce się ścigać.

 - Chcę ci tylko udowodnić, że się mylisz – skrzyżowałam ręce na ramionach.

 - Ścigać się z tobą nie będę, bo Zbyszek by mnie zabił, ale chętnie przetestuję twoje możliwości.

 - Kiedy i gdzie?

 - Zaraz jak odbierzesz prawko. Gdzieś za miastem, żebyś mogła się wykazać.

 - Umowa stoi – przytaknęłam.

 - Ostra z ciebie zawodniczka – odgarnął kosmyk z mojej twarzy i włożył go za ucho. Znowu przeszył mnie dreszcz.

 - Jakbyś nie zauważył, to nie jestem już dzieckiem i przez ostatnie kilka lat zdążyłam się zmienić – spojrzałam w jego oczy.

 - Zauważyłem właśnie – uśmiechnął się łobuzersko.

 - Cieszę się.

Nachylił się nade mną i szepnął mi do ucha:

 - Lubię takie.

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo do mieszkania wszedł Zibi. Siatkarze zajęli się rozmową o jutrzejszym meczu, a ja nie potrafiłam wyrzucić z głowy tego, co stało się przed chwilą. W co ten Michał pogrywał? Zachowywał się tak, jakby mnie podrywał. Ale dlaczego? Przecież nigdy nie dawał mi żadnych znaków, a raczej podkreślał, że każdy nieodpowiedni ruch może sprawić, że mój brat go zabije. O ostatnim pocałunku nie pamiętał, więc mógł się czuć bezpiecznie. Ale to przed chwilą? Nie ogarniam.

Wstałam rano i jak zwykle musiałam ścigać się z Zibim o to, kto pierwszy zajmie łazienkę. Tym razem ja wygrałam, bo mój braciszek potknął się o własne buty, których nigdy nie może włożyć do szafki, tylko są rozwalone po korytarzu. Zaśmiałam się, gdy zaklął pod nosem. Umyłam się, ubrałam (link) i poczesałam włosy. Postawiłam na kłosa. Do tego przejechałam rzęsy tuszem, a usta pomadką. Gotowa wyszłam z pomieszczenia, które po mnie zajął siatkarz. Zrobiłam sobie tosty, które od razu zjadłam. Narzuciłam kurtkę, wzięłam swoja torbę  i wyszłam ze Zbyszkiem z mieszkania. Podwiózł mnie pod szkołę, a sam pojechał na trening. Zostawiłam kurtkę w szatni i poszłam do odpowiedniej sali.

Nic ciekawego się nie działo. Matematyka i dwie biologie dość szybko mi zleciały. W końcu nadeszła moja ulubiona lekcja i w dodatku jedyna, na której mogę się odprężyć. Był to mianowicie WF. W końcu miałam na nazwisko Bartman, więc sport nie był mi obcy. Rozmawiając z Gabi poszłyśmy do szatni. Zaczęłyśmy się przebierać. Założyłam swój standardowy strój (link) i aż się wzdrygnęłam, widząc Izkę, która ubrała różowe, cekiniaste i błyszczące ubranie. To jest WF, czy promocja w lumpeksie? Poprawiłam swojego kłosa i ruszyłam z przyjaciółką w kierunku hali. Czekała już na nas nauczycielka. Sprawdziła obecność i wybrała osobę, która miała przeprowadzić rozgrzewkę. Tym razem padło na Klaudię. Po krótkim i byle jakim rozciąganiu nadeszła pora na grę. 90% naszych zajęć to była siatkówka i tym razem też tak było. Jak zwykle zostałam wybrana jedną z kapitanek. Na drugą zgłosiła się Iza. Wywróciłam oczami. Nie była ona jakaś wybitnie zła w tej dyscyplinie, ale były lepsze. Wybrałyśmy składy i rozpoczęła się gra. Stanęłam pod siatką i naprzeciwko było znienawidzona przeze mnie blondynka. Uśmiechnęłam się ironicznie w jej kierunku. Odpłaciła się tym samym. Nie znosiła mnie tak samo, jak ja jej. Na początku roku szkolnego było inaczej. Za wszelką cenę chciała stać się moją najlepszą koleżanką, tylko ze względu na mojego brata. Ja jednak nigdy nie miałam w zwyczaju zadawać się z plastikami, więc i tym razem nie było inaczej. Kilka kłótni, pocisków rzucanych w jej stronę wystarczyło, by zapałała do mnie szczerą nienawiścią.

Jako, iż wybrałam najlepsze dziewczyny z naszej grupy, to moja drużyna prowadziła. Iza aż zabijała mnie wzrokiem. Nie mogłam się powstrzymać od parsknięcia śmiechem, gdy zepsuła zagrywkę. Chyba ją to wkurzyło, bo wbiła w następnej akcji dość ładnego gwoździa, którego nie obroniłam. Zaklęłam pod nosem. Nie lubiłam takich sytuacji. Blondi tylko uśmiechnęła się z wyższością. Postanowiłam zagrać tak, jak ona i gdy ruszyłam na zagrywkę, to użyłam swoich genów i zaserwowałam z wyskoku, posyłając Mikasę idealnie w Izę. Nie zdążyła jej odbić, ani się odsunąć i piłka uderzyła ją w głowę. Upadła z jękiem. Natychmiast nauczycielka przerwała grę i podbiegłą do dziewczyny. Inne osoby także zebrały się koło niej. Jedynie ja się uśmiechałam i krzyżując ręce na piersi obserwowałam całą tą sytuację z rozbawieniem. Przykro mi, nigdy nie byłam grzeczną dziewczynką. Oczywiście Iza musiała trochę przeaktorzyć, udając, że strasznie cierpi, ma zawroty głowy, czy inne takie, a nasza naiwna wuefistka się na to nabrała. Pomogła blondynce wstać i usiąść na ławce. Wiola przyniosła od pielęgniarki woreczek z lodem i dała blondi, żeby sobie przyłożyła do głowy. Karkowska natychmiast do mnie podeszła, a jej mina mówiła sama za siebie.

 - Czy ty zwariowałaś?! – naskoczyła na mnie.

 - Ja tylko zaserwowałam – wzruszyłam ramionami.

 - Akurat nagle z taką mocą i precyzją? – warknęła.

 - Źle, że się staram? – prychnęłam.

 - Masz w tej chwili iść do Izy i ją przeprosić  - nakazała, a ja się zaśmiałam.

 - Nie mam zamiaru jej za nic przepraszać .

 - W takim razie idziesz do dyrektora.

 - Ale za co?! – oburzyłam się. – To był wypadek, a jej nic nie jest. Udaje, żeby mi dojebać.

 - Wyrażaj się – zgromiła mnie spojrzeniem. – W tej chwili idziesz do dyrektora.

 - W tej chwili, to ja sobie idę do domu, bo mam dość szkoły na dziś – warknęłam i skierowałam się do wyjścia.

 - Zuza, możesz być pewna, że nie ominie cię kara! – krzyknęła jeszcze za mną. Spojrzałam na ‘’pokrzywdzoną’’ i zauważyłam na jej twarzy triumfalny uśmieszek. Nic jej nie było i wszyscy, oprócz naszej nierozgarniętej nauczycielki o tym wiedzieli. Zacisnęłam dłonie w pięści i opuściłam salę. Przebrałam się w szatni i wyszłam ze szkoły. Zastanawiałam się przez chwilę, gdzie się udać. Skierowałam się do mieszkania. Pogoda była ładna i nie było aż tak zimno, więc postanowiłam się przejść żeby ochłonąć. Miałam ochotę rozszarpać tego plastika. Kolejny raz przez nią obrywałam. Zawsze zgrywała ofiarę, a ja wychodziłam na tą najgorszą i w dodatku bez skrupułów. Ale ja po prostu nie dam sobą pomiatać i zawsze się odpłacam za wszystko.

Weszłam do mieszkania i się rozebrałam. Usłyszałam głosy w salonie, wiec tam się udałam. Na kanapie siedział Zbyszek z Michałem. Zamilkli na mój widok.

 - Co ci znowu odwaliło? – zaczął niemiło mój brat.

 - Co mi niby miało odwalić?

 - Dzwoniła twoja nauczycielka –wyjaśnił.

 - No i?

 - Czemu znowu zrobiłaś coś tej Izie?

 - Bo mnie wkurwiła – wzruszyłam ramionami.

 - Wyrażaj się – warknął. – Ile razy przerabialiśmy ten temat? W każdej szkole musisz mieć z kimś na pieńku?

 - Sorry, nie moja wina, że nie trawię plastików – wywróciłam oczami. – Poza tym nie oberwała tak mocno i bezczelnie symulowała, żeby mnie udupić.

 - Ale jednak ty zaczęłaś, jak zwykle – prychnął.

 - Odczepisz się ode mnie? – mruknęłam znudzona.

 - A ty możesz w końcu się zachowywać, jak normalny człowiek?

 - Nie, bo to nudne – stwierdziłam i poszłam do kuchni. Zbyszek ruszył za mną.

 - Nie skończyłem…

 - Ale ja tak – przerwałam mu i nalałam sobie soku do szklanki.

 - Zbyszek, weź wyluzuj i daj mi spokój – westchnęłam i upiłam łyk napoju.

 - Nie wyluzuję, bo grozi ci wyrzucenie ze szkoły – warknął wściekły.

 - Że co proszę? – spojrzałam na niego zdziwiona.

 - To, co słyszysz. Jeszcze jeden wybryk i cię wyrzucą.

 - No chyba ich pojebało – mruknęłam i wyminęłam siatkarza. Poszłam do swojego pokoju, gdzie położyłam się na łóżku, zakładając słuchawki na uszy. Puściłam głośno muzykę i próbowałam się uspokoić, ale targały mną różne emocje. Najchętniej to zabiłabym kilka osób. Jak zwykle zostałam sprowokowana i jak zwykle ja obrywam. Zapewne Izka już opijała swoje zwycięstwo. Na pewno obiło jej się o uszy, że jak coś zrobię to wylatuję. Zdarzały mi się już obniżane zachowania, czy nagany, ale ze szkoły mnie jeszcze nie wyrzucili. Co ja zrobię, że jak kogoś nie lubię, to denerwuje mnie nawet, jak oddycha? 

____________

Wyszedł charakterek Zuzy. Jak widzicie aniołek to z niej nie jest :D
Smutno mi z powodu wczorajszej przegranej, ale nie ma co sie załamywać. Dawno nie grali, dużo siłowni. Myślę, że na MŚ już tyle błędów popełniać nie będą. I dobrze, że kontuzja Wlazłego jednak nie jest taka poważna! :)

Pozdrawiam ;*