Rozdział 2

W końcu mogłam wstać sobie odrobinę później. Z racji Wigilii szkolnej mieliśmy przyjść dopiero na 11 żeby się połamać opłatkiem z kolegami, koleżankami i iść do domu, ciesząc się najbliższymi wolnymi dniami. Niestety do szkoły musiałam jechać autobusem, bo Zbyszek był już na treningu. Wstałam sobie spokojnie o 9 i ruszyłam do łazienki się umyć i wysuszyć włosy. Następnie się ubrałam (link) i zjadłam śniadanie. Nie nosiłam często takich wysokich butów, więc szłam powoli żeby się nie skompromitować. Na przystanku wsiadłam do odpowiedniego autobusu, który zatrzymał się niemal pod samym budynkiem mojej szkoły. Przy wejściu przywitałam się z Gabi i Wojtkiem. Razem ruszyliśmy do szatni zostawić kurtki. Następnie skierowaliśmy się do klasy, gdzie było już dość sporo osób. Były ciasta, ciastka, napoje. Grubo. A tak ogólnie, to śmiesznie było. Szczególnie przy życzeniach. Musiałam się nieźle ugryźć w język żeby nie życzyć Izce lepszego gustu i mózgu pod choinkę. Uśmiechnęłam się sztucznie, wysłuchałam jej także sztucznego monologu i odparłam ciche ‘’nawzajem’’. Wszystko trwało około godziny. Potem parę osób zostało, aby posprzątać, a ja wraz z ludźmi z mojej grupy, z którą się trzymałam poszliśmy sobie do kawiarni. Zajęliśmy stolik, przy którym stała kanapa, bo na niej pomieściło się więcej ludzi.

 - To w Sylwestra się bawimy – wyszczerzyła się Klaudia, puszczając mi oczko.

 - Upijemy naszą nowicjuszkę – zaśmiał się Wojtek.

 - Tu se jebnij – pokazałam mu na czoło. – Ja się nie upiję, ale upiję was i będę mieć ubaw.

 - Mnie się, kochana, upić nie da – stwierdził Jarek.

 - Jeszcze zobaczymy – wyszczerzyłam się.

 - A siatkarze jacyś będą ? – zaciekawiła się Gabi.

 - Raczej tylko Zibi z Miśkiem – odpowiedziałam. – Pytałam innych, których tak lepiej znam i lubię, ale mają inne plany.

 - Kurde, ale i tak jakiś poznamy – ucieszyła się Klaudia.

 - A weźcie – machnęłam ręką. – Ludzie, jak ludzie. Gorzej, niż dzieci czasem.

 - A tam, pieprzysz.

 - Dobrze, że Izuni nie będzie, bo by zarywała do dwóch na raz – parsknął śmiechem Wojnarowski.

 - Po moim trupie bym ją zaprosiła – skrzywiłam się.

 - Co ty, śmiesznie by było. Ponabijalibyśmy się!

 - Dobra, dobra, ty się nie zapędzaj.

Spędziliśmy miło 2 godziny, a potem trzeba było się rozejść. Gdy ubierałam płaszcz, to rozdzwonił się mój telefon. Na wyświetlaczu pisało ‘’Zibi’’. Odebrałam połączenie.

 - Słucham cię, braciszku – zaczęłam.

 - Jesteś już w domu, czy cię zgarnąć po drodze, bo z treningu wracam? – spytał.

 - Nie uśmiecha mi się jechać autobusem, więc podjedź po mnie.

 - A gdzie jesteś?

 - W tej kawiarni na Leśnej.

 - To zaraz będę. Czekaj na mnie – zakończył rozmowę. Wyszłam ze znajomymi z budynku i pożegnałam się z nimi. Oni rozeszli się w swoje strony, a ja czekałam na siatkarza. Zjawił się po kilku minutach. Usiadłam z tyłu, bo miejsce pasażera zajął Michał.

 - I jak w szkole? – zagadał Bartman.

 - Normalnie – wzruszyłam ramionami. – Nawet Leszczyńska była dla nas miła.

 - Dzień dobroci dla zwierząt miała – zaśmiał się Kubiak.

 - Ja też sobie taki zrobię i ci nie odpowiem – uśmiechnęłam się złośliwie. Mój brat tylko pokręcił głową, słysząc naszą rozmowę.

Gdy weszłam do mieszkania, to od razu skierowałam się do swojego pokoju żeby przebrać się w coś wygodniejszego (link). Potem poszłam do kuchni, bo poczułam głód. Otworzyłam lodówkę, ale nie znalazłam nic interesującego. Postanowiłam wyciągnąć z zamrażalnika porcję pierogów z truskawkami i sobie ugotować. W tym momencie dołączył do mnie Zbyszek.

 - Zuza, mam sprawę – zaczął, a ja mu przerwałam.

 - Też ci ugotuję – odparłam.

 - Nie o jedzenie chodzi.

Spojrzałam na niego zdziwiona i przerwałam nalewanie wody do garnka.

 - Nie? Coś nowego. Zamieniam się w słuch.

 - Bo chodzi o to, że umówiłem się dziś z tą Asią, o której ci kiedyś wspominałem – podrapał się po karku. – Załatwiłem z Michałem, że możesz nocować u niego.

 - A ta Asia na pewno jest fajna? – uniosłam pytająco jedną brew.

 - Jest genialna – uśmiechnął się szeroko.

 - To w takim razie, o której mam się ulotnić? – zaśmiałam się.

 - Koło 7. Dzięki, siostrzyczko – cmoknął mnie w policzek. – A pierogi też mi możesz ugotować.

 - Wiedziałam – westchnęłam.

Zaraz przed godziną 19 tak, jak to było ustalone wyszłam z mieszkania. Wzięłam do torby parę potrzebnych rzeczy i ruszyłam piętro wyżej do mieszkania przyjmującego. Zadzwoniłam kulturalnie dzwonkiem, bo ja to nie on żeby się pakować z butami bez pukania. Otworzył mi po chwili i wpuścił do środka.

 - Jaką pizze zamawiamy? – zapytał, wyciągając telefon z kieszeni. – Nie mogę pozwolić żebyś głodowała.

 - Jakąkolwiek – wzruszyłam ramionami.

 - Ta, jakąkolwiek – mruknął pod nosem. – A potem będzie, że oczywiście zła.

 - To weź hawajską, ale bez ananasa – wyszczerzyłam się.

 - O widzisz, od razu lepiej – uśmiechnął się i zamówił nam posiłek. Następnie usiadł obok mnie na kanapie.

 - To co robimy? – spytał, patrząc na mnie.

 - Ja jestem gościem, to ty masz mnie zabawiać – wystawiłam mu język.

 - Pewnie poczęstowałbym cię jakimś trunkiem, ale ty nieletnia jesteś – wyszczerzył się, a ja wywróciłam oczami.

 - Jeszcze mi powiedz, że wierzysz w moją abstynencję – prychnęłam.

 - Wiem, że święta nie jesteś, ale i tak by mnie Zbyszek zabił. W Sylwestra cię opiję – puścił mi oczko.

 - Oho, kolejny – mruknęłam. – Nie uda wam się.

 - Dobra, dobra. Każdy tak mówi – machnął ręką.

 - Ty lepiej włącz jakiś dobry film – szturchnęłam go.

 - A na jaki mój gość ma ochotę? – uśmiechnął się i podszedł do swojej szafki z filmami.

 - A co gospodarz proponuje?

 - Dobry horror – wyszczerzył się, a ja skrzywiłam. – Po twojej minie wnioskuję, że to świetny pomysł.

 - Ej nie, nie włączaj horroru – jęknęłam.

 - Czyżby mała Bartmanówna się bała? – parsknął śmiechem.

 - Ja po prostu nie lubię takich filmów – próbowałam wybrnąć z tej sytuacji.

 - Nie lubię u dziewczyny równa się z lękiem – nabijał się dalej i włożył do odtwarzacza jakąś płytę.

 - Co włączyłeś?

 - ‘’Wzgórza mają oczy’’ – wyszczerzył się.

 - Michał, no weź, proszę cię – próbowałam dalej.

 - Czyli jednak się boisz – klasnął w dłonie i usiadł obok.

 - Nie – warknęłam i skrzyżowałam ręce na piersi.

 - Jeszcze zobaczymy, cwaniaro – puścił mi oczko i rozsiadł się wygodnie. Przełknęłam ślinę tak, żeby tego nie zauważył. Szykuje się ciekawa noc. Zawsze po oglądnięciu horroru bałam się zasnąć, a jak już mi się udało to miałam koszmary. Zwykle przychodziłam wtedy do Zibiego i spałam z nim, bo to sprawiało, że czułam się bezpieczna. Teraz niestety nie było go w pobliżu.

Początek filmu był jeszcze do zniesienia. Potem dostawca przyniósł pizze, więc skupiłam się na jedzeniu. Niestety później było gorzej. Początkowo starałam się nie pokazywać strachu, ale przy niektórych scenach po prostu nie potrafiłam. Podciągnęłam kolana pod brodę i zasłoniłam sobie twarz rękoma. Aż podskoczyłam i pisnęłam, gdy naprawdę się przestraszyłam. Michał zaśmiał się cicho, a po chwili objął mnie i mocno przytulił. Wtuliłam twarz w jego tors i nie spoglądałam już w stronę ekranu. Gdyby nie okoliczności, to moje wnętrzności robiłyby fikołki ze szczęścia, że znajdowałam się tak blisko niego.

W końcu nasz seans dobiegł końca.

 - I po filmie – powiedział Kubiak. Odsunęłam się od niego niechętnie. Patrzył na mnie rozbawiony.

 - No i co się gapisz? – warknęłam.

 - Słodko wyglądasz, jak jesteś przerażona – puścił mi oczko i poprawił zabłąkany kosmyk. Moje ciało przeszedł dreszcz po tym geście.

 - Zobaczysz, jakie cyrki będę w nocy przez ciebie odwalać – mruknęłam niezadowolona.

 - Zabrzmiało dwuznacznie – poruszył charakterystycznie brwiami. Uderzyłam go za to w ramię, a on tylko się zaśmiał.

 - Zboczeniec – skwitowałam.

 - Trzeba było lepiej to w słowa ubrać. A poza tym wiesz, że żartowałem. Zbyszek by mnie zabił, jakbym cię tknął – pokręcił głową.

 - No i dobrze – odparłam, co nie było zgodne z prawdą. – Pierwsza zaklepuję łazienkę!

 - Tylko nie siedź za długo, bo tu zasnę – skrzywił się.

 - Nie obiecuję – wystawiłam mu język i wstałam z miejsca. Wzięłam swoją torbę z korytarza i ruszyłam do odpowiedniego pomieszczenia. 

_______________________

Następny powinien być dłuższy :)
Podoba się to wam w ogóle?
Pozdrawiam ;*