Rozdział 31

Następnego dnia mogłam sobie pospać, więc z łóżka zwlekłam się dopiero o 11. Wzięłam jakieś ubrania z szafy (link) i poszłam do łazienki. Przemyłam twarz i odbębniłam cały ten poranny rytuał. Z delikatnym uśmiechem na twarzy ruszyłam do kuchni. Zrobiłam sobie musli i z miseczką poszłam do salonu, gdzie Zbyszek oglądał powtórkę jakiegoś meczu.

 - Jak wczorajsza miesięcznica? – zagadałam, siadając obok. Lekko zdziwił go mój dobry humor od rana. Była to w końcu nowość.

 - Bardzo dobrze. Kolacja w restauracji, a potem spacer i poszliśmy do Asi. Naprawdę miło – uśmiechnął się szczerze. – A jak pierwszy samotny wieczór?

 - Też bardzo dobrze – uśmiechnęłam się. – Zibi mogę mieć prośbę?

 - Dla ciebie wszystko – wyszczerzył się.

 - Pójdziemy na zakupy?

Moje pytanie zaskoczyło go bardziej, niż mój nastrój.

 - Chcesz iść na zakupy? Ostatnio nie ciągnęło cię do miejsc publicznych…

 - Ale przemyślałam to i owo. Muszę się ogarnąć – wyznałam. – Więc co z tymi zakupami?

 - Zbieraj się i jedziemy – oznajmił szczęśliwy. Dokończyłam więc śniadanie i byłam w sumie gotowa. Wreszcie mogłam odświeżyć moją garderobę.

Dawno chyba nie wpadłam w taki zakupowy szał. Nic innego mnie nie obchodziło. Kupowałam prawie wszystko, co przymierzyłam. Byłam gotowa na nadchodzącą wiosnę. Padłam dopiero po 3 godzinach tego szaleństwa.

 - Jestem wykończony – jęknął Zbyszek, kiedy wreszcie usiedliśmy w jakiejś pizzerii w galerii.

 - Ja też, ale za to bardzo zadowolona – wyszczerzyłam się.

 - Nawet nie wiesz jak dobrze cię znowu widzieć taką radosną – pokręcił głową.

 - Ja też się z tego cieszę – uśmiechnęłam się.

Zamówiliśmy pizzę, która zjedliśmy na pół. Miło przy tym rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Zupełnie jak dawniej. Czułam, że wszystko jest na najlepszej drodze. Jednak męczyło mnie trochę, że nadal Zibi był nieświadomy, co się stało.

 - Możemy pogadać? – zagadałam do brata, gdy rozpakowałam już zakupy. 

 - No jasne – odparł, siadając wygodnie na kanapie. Dołączyłam do niego i westchnęłam. Nie wiedziałam od czego zacząć.

 - Należą ci się wreszcie wyjaśnienia – odparłam. – I wczoraj wszystkie sprawy zamknęłam, więc mogę ci wreszcie opowiedzieć.

 - Naprawdę chcesz ze mną porozmawiać o tym co się stało? – zdziwił się, a ja kiwnęłam twierdząco głową.

 - Byłam po prostu głupia i naiwna. Zaufałam pewnemu chłopakowi – na te słowa Zbyszek zacisnął pięści. Spodziewałam się takiej reakcji. – Odkryłam, że to przyrodni brat Izy z mojej klasy. Zawarli pewna umowę…

 - Jaką?

 - Trochę wstydzę się o tym mówić – speszona spuściłam wzrok. Nie wiedziałam, że to będzie takie trudne.

 - Zuz, naprawdę możesz się przede mną otworzyć – powiedział już spokojniej.

 - Iza chciała żeby Hubert się ze mną przespał i to nagrał. A nagranie miał dostarczyć jej…

 - Co chcieli zrobić?! – zdenerwował się. – Ale dlaczego? Ja wiem, że wy nie żyłyście ze sobą w zgodzie, ale żeby posuwać się do czegoś takiego? A ten skur…

 - Mogę kontynuować? – przerwałam mu. Skinął głową. – No to to był ten impuls. Strasznie mnie to załamało, bo mu zaufałam. Zwierzałam się, a on  to strasznie wykorzystał. Niby wczoraj tłumaczył się, że zaczęło mu na mnie zależeć i że nigdy by tego nie nagrał, ale przynajmniej otworzył mi oczy. Ta próba samobójcza to było tchórzostwo, dlatego dziękuję, że mnie uratowaliście.

Wtuliłam się w brata. Objął mnie mocno.

 - Przykro mi, że takie rozczarowanie cię spotkało – westchnął. – Gdybym go spotkał, to nogi z dupy bym mu powyrywał.

 - Ale nie spotkasz, bo obiecał, że nie pojawi się już w moim życiu.

 - Wierzysz, że tak będzie?

 - Wiem, że to dziwne, ale wierzę w to co mi powiedział – westchnęłam. – Ale mimo wszystko nie chce go już znać.

 - To dobrze. Moja malutka siostrzyczka – przytulił mnie mocno do siebie.

Po południu wybrałam się na spacer z Bobkiem. Tradycyjnie skierowaliśmy się do parku. Spuściłam go ze smyczy, pozwalając trochę się wyszaleć. Nagle poczułam jak ktoś mnie dźga z tyłu pleców. Wystraszona aż podskoczyłam, po czym usłyszałam charakterystyczny śmiech przyjmującego. Odwróciłam się w jego stronę i zgromiłam spojrzeniem.

 - Komiczne, Kubiak – warknęłam.

 - Sorry, powstrzymać się nie mogłem – przyznał, szczerząc się jak głupi do sera.

 - Nic nowego – pokręciłam głową. – Nie powinniście mieć treningu jeszcze?

 - Lorenzo nas puścił wcześniej. Dzień dobroci dla zwierząt czy jakoś tak – wzruszył ramionami. – Ale nie licz, że zastaniesz u siebie w mieszkaniu głodnego Bartmana, domagającego się kolacji.

Spojrzałam na niego pytająco.

 - No do Aśki pojechał. Niekumate stworzenie z ciebie –westchnął.

 - Ej, wcale nie – mruknęłam oburzona. – Ale przynajmniej mogę sobie zrobić na kolację coś co mi się podoba, a nie jemu.

Wyszczerzyłam się szczęśliwa.

 - A ja to taką cichą nadzieję miałem, ze przygarniesz zbłąkanego sąsiada na kolację – popatrzył na mnie niczym kot ze Shreka.

 - Zbłąkanego? Chyba obłąkanego – zaśmiałam się cicho, za co zostałam spiorunowana wzrokiem. Gdyby mógł on zabijać, to leżałabym już martwa.

 - Niedobra kobieta z ciebie jest – syknął.

 - Niech będzie, ta niedobra kobieta poratuje cię swoim talentem kulinarnym. Zadowolony?

 - Bardzo – rozpromienił się.

Przywołałam do siebie psa, który radośnie merdał ogonem, co oznaczało, że jak zwykle po takim spacerze jest zadowolony. Mniej uśmiechał mu się za to powrót do domu. Rozpromienił się ponownie, gdy wsypałam mu do miski jego ulubioną karmę. Wiem, jak trafić do tego psiaka.

 - Co byś chciał? – zapytałam, otwierając lodówkę. Objął mnie w pasie od tyłu i przyłożył usta to wgłębienia mojej szyi.

 - Najchętniej ciebie – wymruczał mi po chwili do ucha, przygryzając je lekko.

 - Gabi tu niedługo wpadnie – odparłam, chcąc go jakoś zniechęcić.

 - Teraz ci się akurat zachciało odnawiać kontakt z przyjaciółmi – jęknął niezadowolony.

 - Kiedyś to musiało nastąpić – wystawiłam mu język. – Mów co chcesz jeść, bo Tobie też zrobię owoce z jogurtem.

 - Ale nudna – skrzywił się. – Mogą być kanapki. Byle z szynką!

 - Faceci – pokręciłam głową. – Wy to byście tylko mięso jedli.

 - Bo ja muszę dbać o swoje mięśnie, nie? Najpierw masa, potem rzeźba – zaśmiał się.
Zabrałam się za robienie kanapek siatkarzowi. Po chwili na stole stał już cały ich stos na talerzu, a szatyn zabrał się za ich konsumowanie. Ja natomiast wzięłam banana, kiwi i jabłko. Obrałam je ze skórki i pokroiłam w kostkę. Ułożyłam je warstwami w miseczce, a całość polałam jogurtem naturalnym. Pyszności!

 - Nie za mało tego? – wskazał na moją kolację.

 - Nie, wystarczająco – odparłam. – A co ?

 - Ostatnio mniej jesz i strasznie schudłaś. W szpitalu lekarz mówił…

 - Wiem, co mówił – przerwałam mu. – Ale czuję się naprawdę dobrze. Jem tyle, ile jestem w stanie.

 - Na pewno? Bo jak nadal ci jakieś odchudzanie strzeli do głowy..

 - Możesz zejść ze mnie? – warknęłam. Denerwowała mnie już ta troska.

 - Okej, przepraszam – westchnął.

Zjedliśmy w ciszy. Następnie umyłam naczynia, ale nadal nie odzywałam się do Michała. W pewnym momencie poczułam jak przytula się do moich pleców, obejmując mnie w talii.

 - Jestem zajęta – odparłam, nie reagując  na niego.

 - Nie złość się na mnie – powiedział skruszony. – Ja nie chcę dla ciebie źle.

 - Wiem, ale zrozum, że to denerwujące jak na każdym kroku jestem tak przepytywana i komentowana – westchnęłam, wycierając ręce w ściereczkę. Wyswobodziłam się z jego uścisku i odwróciłam twarzą do niego.

 - Rozumiem. Wiem, że to pewnie irytujące.

 - Nawet bardzo – przyznałam. – Więc przestaniesz to robić? Wystarczy mi już nadgorliwy Zbyszek.

 - Postaram się – objął mnie i pocałował delikatnie. Zarzuciłam mu ręce na szyję i pozwoliłam pogłębić pieszczotę. Podniósł mnie za biodra i posadził na kuchennym blacie. Oplotłam go nogami. Wpuściłam jego język do środka, który doskonale współgrał z moim. Odchyliłam lekko głowę do tyłu, sprawiając, że Michał bardziej na mnie naparł. Właściwie między naszymi ciałami nawet powietrze się nie mieściło. Zrzucił ze mnie sweterek, a dłońmi błądził pod koszulką. Chciał czegoś więcej, ale w tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Jęknął cicho, odklejając się ode mnie.

 - Zabiję – syknął.

 - To moja przyjaciółka, hamuj – zaśmiałam się lekko. Poprawiłam ubranie i poszłam otworzyć. Tak jak myślałam, na wycieraczce stała Gabrysia. Przywitałam się nią przytulasem i wpuściłam do środka.

 - To ja was zostawię. Grzeczne bądźcie – zaśmiał się Kubi i cmoknął mnie w policzek na pożegnanie.

Gabi była tak jak wszyscy zdziwiona moim nadzwyczaj dobrym humorem. Zdecydowałam się jej też wszystko wyjaśnić, lecz odważyłam się też na dodanie dość ważnego szczegółu, którego nie wyznałam bratu.

 - Jest jeszcze coś – zaczęłam.

 - Jeszcze? – zdziwiła się.

 - Bo my z Michałem byliśmy razem – wyznałam, a potem obserwowałam jej reakcję. Jej oczy przybrały rozmiar pięciozłotówek.

 - Że co ? – wykrztusiła w końcu w kompletnym szoku.

 - No byliśmy razem. Ale nikt o tym nie wiedział – westchnęłam.

 - Ale czemu nikomu nie powiedzieliście?

 - Znasz Zbyszka. On reaguje alergicznie na każdego chłopaka w moim życiu, a co dopiero by było jakby się dowiedział, że jestem z jego najlepszym przyjacielem. Nie, wolę nawet nie myśleć – pokręciłam głową.

 - Przecież by zrozumiał…

 - Nie zrozumiałby. Próbowałam jakoś go podpytywać, co by było jakbym miała chłopaka, to reakcja była zawsze ta sama: on nie odda swojej siostrzyczki nikomu – jęknęłam. – A teraz jestem jeszcze w większej dupie, bo mu powiedziałam o Hubercie. Teraz będzie wyczulony jeszcze bardziej.

 - Ale nadal tego wszystkiego nie rozumiem. Skoro byłaś z Michałem, to skąd ten Hubert nagle?

 - Bo to w ogóle takie skomplikowane było – zaczęłam nerwowo bawić się swoimi palcami. – Pojawiła się ta Aldona i Hubert za wszelką cenę chciał żebym uwierzyła w to, że oni kręcą ze sobą na boku i prędzej czy później ze sobą zerwiemy.

 - To on wiedział?! – oburzyła się.

 - Wystarczyło trochę alkoholu, mieliśmy kryzys i jakoś poszło, przepraszam. Ale chodzi o to, że on też tak jakoś pociągać mnie zaczął. Sama nie wiedziałam, co mnie do niego ciągnie. Uznałam, że jak zerwę z Kubim, to poczuję się lepiej. Wiesz, on będzie wolny i mógł robić co chce, a ja nie będę mieć wyrzutów sumienia, że spotykam się z Hubertem.

 - Ale nie wyszło jak chciałaś, co nie? – spojrzała na mnie współczująco.

 - No nie wyszło – westchnęłam. – Resztę znasz. Wczoraj u mnie był i definitywnie zakończyliśmy znajomość.

 - Czyli stąd ta twoja zmiana – stwierdziła. – To był taki bodziec żebyś wzięła się w garść?

 - Dokładnie tak – uśmiechnęłam się. – Powoli odzyskuję zaufanie Zibiego, Miśka też odzyskałam.

 - Czyli znów jesteście razem? – rozpromieniła się. Kiwnęłam głową, na co wesoło klasnęła w dłonie.

 - Tylko wiesz o tym jedyna. Błagam, nie wygadaj się przy nikim – spojrzałam błagalnie.

 - Jasna sprawa, stara – puściła mi oczko. – Nawet nie wiesz jak się cieszę! Ja zawsze wiedziałam, że wy to się macie ku sobie.

 - I wreszcie pierwszy raz od dawna taki wewnętrzny spokój czuję, wiesz? Wszystko wyrzuciłam z siebie, zaakceptowałam niektóre rzeczy i przestałam tak bardzo siebie o wszystko obwiniać. No i już wiem, że to samobójstwo to jakaś głupota była. Nie mam pojęcia, jak ja w ogóle mogłam do czegoś takiego dopuścić – pokręciłam głową. – Pierwszy raz tak bardzo w emocjach działałam.

 - Na całe szczęście już jest z tobą wszystko w porządku i to najważniejsze – ucieszyła się Gabi. – Tęskniłam za taką normalną tobą, wiesz?

 - Ja też tęskniłam za normalną mną, za tymi naszymi rozmowami i w ogóle za normalnym życiem – przyznałam.

 - W szkole to wytrzymać bez ciebie nie mogłam. Jarkowi i Wojtkowi też cię brakowało. Żeby mi nie było smutno, to siedzieli ze mną na zmianę – wyszczerzyła się.

 - A ten, bo już dawno miałam spytać. Jak twój tajemniczy wielbiciel?

Westchnęła głęboko.

 - Pisze nam się dobrze, ale nie chciał już spotkania. Właściwie nadal nie wiem, jak się nazywa. Nie ogarniam gościa. Jakby chciał sobie ze mnie jaja porobić, to już dawno by coś zrobił, a tak? Wiem o nim praktycznie wszystko poza imieniem.

 - Nieciekawa sprawa – skomentowałam. – Chyba znowu muszę wrócić do śledztwa!

 - Daj spokój – machnęła ręką. – Jak się w końcu wkurzę to mu powiem, ze albo się ujawni, albo koniec naszego kontaktu.

 - Jaka stanowcza – poruszyłam brwiami.

 - Ktoś musi, bo to powoli staje się męczące. Najgorsze jest to, że on mi się zaczyna podobać. W sensie wiesz, charakteru. A ja go właściwie nie znam…

 - Znasz – wtrąciłam. – Niby tylko macie kontakt przez telefon, ale musiałaś go minąć w szkole nieraz, tylko nie wiesz, kto to jest. A przez to pisanie poznałaś go pewnie jak nikt inny. Masz prawo się zakochać.

 - O nie, o zakochiwaniu nie ma mowy! Wpadnę po uszy i będę mieć dopiero problem, jak mnie chcieć jednak nie będzie – posmutniała.

 - Ale już ci na nim zależy. To widać.

 - Myślisz? – skrzywiła się.

 - Ja to wiem – puściłam jej oczko. – Więc załatw to szybko, bo mnie też zżera ciekawość, kim on jest!

 - Normalnie jak dziecko się z tym ukrywaniem zachowuje – pokręciła głową.

W tym momencie musiałam przeprosić na chwilę przyjaciółkę, bo usłyszałam dźwięk telefonu, oznajmiający, że przyszedł mi sms. Podeszłam do biurka i wzięłam smartfona do ręki. Zamarłam czytając treść wiadomości, której nadawcą był Wojtek.

Uznałem, że będziesz chciała jednak wiedzieć…Bolo miał wypadek

______________________

Przepraszam, że dopiero teraz, ale kilka dni nie było mnie w domu (byłam w Krakowie na meczach jeśli was ta informacja bardziej udobrucha :D ) a potem te upały i wena uleciała, a komputera się nie chciało włączać, bo się tylko pokój nagrzewał od tego bardziej... Postaram się już teraz napisać coś na zapas. Nie zabijajcie!
Dedykacja dla DarkFace, bo ona mnie chyba męczyła o rozdział najbardziej, lepiej się nie narażać ^^
Pozdrawiam ;*