Rozdział 34

Przez ponad 4 godziny jazdy autem płakałam. Cały czas. Miałam wrażenie, że Zbyszek jest niewzruszony moimi łzami. Na nic były moje krzyki, protesty. Michał prawie znów się z nim pobił. Aśka też próbowała mojemu bratu przemówić do rozumu. Nic jednak to nie dało. Wręcz siłą wsadził mnie razem z bagażem do swojego samochodu i odjechał z piskiem opon. Niczym uprowadzenie to wyglądało. Pamiętam jeszcze, jak zapłakana patrzyłam, jak Michał próbuje nas dogonić. Jednak co on mógł zrobić, skoro biegł na nogach, a Zbyszek jechał samochodem. Byłam załamana. Nawet nie wiedziałam, gdzie on mnie wywozi. Nie odzywałam się jednak do niego odkąd wyjechał z miasta. Do tego czasu błagałam go jeszcze żeby zawrócił i spróbował z nami porozmawiać. Zdecydowanie działał pod wpływem emocji, ale nie miałam pojęcia, że to będzie tak wyglądać. Nie raz wyobrażałam sobie, jak to będzie, gdy Zbyszek się dowie. Nie przewidziałam jednak tego, najczarniejszego scenariusza…

Zobaczyłam znajomą tabliczkę z napisem WARSZAWA. On chyba zwariował…

 - Do dziadków mnie zawozisz?! – krzyknęłam. Przecież jak zobaczą mnie w takim stanie, to na pewno będą się dopytywać i martwić.

 - Dziś nie. Jutro – odparł. – A jak będziesz kombinować, to babcia z dziadkiem dowiedzą się o twoich ostatnich wybrykach, a chyba nie chcesz ich martwić?

 - Nie poznaję cię, Zbyszek – pokręciłam głową, nie wierząc jaki nagle stał się mój brat. W jednej chwili zmienił się o 180 stopni. Zawsze był nerwowy i porywczy, ale nigdy nie spodziewałabym się po nim takich kroków. Najpierw pobił się z najlepszym przyjacielem, a teraz wywiózł mnie, rodzoną siostrę i szantażuje. Doskonale wiedział, że nie chcę żeby dziadkowie się o wszystkim dowiedzieli. Są starsi i po tym, co już przeżyli szybko się denerwują, a to może się źle skończyć. I kto by miał wyrzuty sumienia? Nie Zbyszek – ja.

Zibi wniósł moją walizkę do mieszkania. Kupił je 2 lata temu, kiedy miał spędzić sezon w warszawskiej Politechnice. Zostawił je sobie jednak, bo Warszawa zawsze była jego ukochanym miastem.

 - A co z treningami? Macie za 2 dni decydujący mecz z ZAKSĄ o brąz – stwierdziłam, gdy wygodnie ułożył się na kanapie, jak gdyby nigdy nic.

 - Odpuszczę tylko jutro rano, bo dziś drugiego nie ma – wzruszył ramionami.

 - Przed chwilą kipiałeś ze złości, a teraz taki spokojny – pokręciłam głową.

 - Muszę ochłonąć – mruknął.

 - Nie chce mi się z tobą gadać nawet – warknęłam , kierując się do pokoju, który był mój. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na walizkę, która stała koło szafy. Znowu łzy napłynęły mi do oczu. Nawet nie mogłam napisać Michałowi, gdzie jestem, bo Zibi zabrał mi telefon. Z nikim nie mogłam się skontaktować. W dodatku następnego dnia miałam udawać przed dziadkami, że jest wszystko w porządku. Pewnie Zbyszek ich zbajeruje, że przyjechałam żeby odpocząć i mieć lepsze warunki do nauki, bo dziadkowie mieszkali poza centrum, w spokojnej dzielnicy. Od jutra miałam żyć wbrew swoim uczuciom, ukrywając wszystkie prawdziwe emocje. Ale to od jutra, bo tego dnia mogłam się wyżyć. I tak przepłakałam całe popołudnie.

Z pokoju wyszłam dopiero wieczorem, gdy głód już kompletnie nie dawał mi spokoju. Byłam wykończona płaczem. Ledwo stałam na nogach i w dodatku głowa strasznie mnie bolała, a oczy piekły niemiłosiernie. Jednym słowem wyglądałam i czułam się jak trup. Powoli ruszyłam do kuchni, gdzie Zbyszek robił kanapki. Pewnie nie zauważyłam, jak poszedł do sklepu.

 - Zgłodniałaś wreszcie – rzucił, nawet się nie odwracając. Usiadłam przy stole, czekając jak skończy. Po chwili położył ostatnią kanapkę na talerzu i skierował się z nim w moją stronę. Miał już inny wyraz twarzy, a w oczach nie było tej furii, której się bałam. Wręcz przeciwnie. Wreszcie popatrzył na mnie z troską i współczuciem.

 - Nie płacz już. Wiesz, że tego nie znoszę – powiedział cicho. Bez słowa wzięłam jedną kanapkę i zaczęłam konsumować. Westchnął, wiedząc, że nie zamierzam z nim rozmawiać. Zjadłam jeszcze jedną i chciałam wstać od stołu i wrócić do mojej wcześniejszej czynności. Przytrzymał mnie jednak za nadgarstek, więc spojrzałam na niego ze złością.

 - Nie bądź na mnie zła. Naprawdę robię to dla twojego dobra – przyznał, a ja zaśmiałam się gorzko.

 - Dla mojego dobra? – prychnęłam. – Niszczysz mi życie, bo sobie ubzdurałeś, że to będzie dla mnie dobre. Nigdy nie zrozumiesz, że nie jestem już małą dziewczynką i mogę sobie układać życie z kim chcę.

 - Kurwa, ale Kubiak to nie jest facet dla ciebie! – znowu podniósł głos, wstając z krzesła.

 - Bo co? Bo jest twoim przyjacielem? Czy może dlatego, ze jest po prostu mężczyzną, a tacy są dla mnie nieodpowiedni – ironizowałam.

 - Uwiódł cię, choć nie powinien. Zabawi się twoimi uczuciami, a potem zostawi. Z każdą tak robił, przecież wiem. Ostatnio np. ta Aldona…

 - Nie bawił się nią – warknęłam. – To ona zaczęła między nami mieszać.

 - Zaraz, zaraz. To od kiedy TO trwa?!

 - Nic ci już więcej nie powiem – wyrwałam mu rękę i ruszyłam do pokoju.

 - Wracaj tutaj! Powiedz ile mnie tak oszukujecie?!

 - 4 miesiące – warknęłam i trzasnęłam drzwiami. Usłyszałam tylko siarczyste przekleństwo z ust mojego brata, połączone z ‘’ Zabiję go’’.

Rano obudziłam się zarówno w fatalnym humorze, jak i fatalnym stanie fizycznym i psychicznym. Niestety Zbyszek kazał mi już wstać, bo musiał zdążyć wrócić do Jastrzębia. Też bym chciała… Wyjęłam byle jakie ubrania z walizki (link) i poszłam do łazienki. Nałożyłam dość dużo podkładu i pudru żeby zakryć zaczerwienienia i podkrążone oczy. Bystre oko babci wszystko zauważy.

Przyszłam do kuchni. Na brata nawet nie spojrzałam. Zabrałam się za robienie sobie kawy.

 - Zrobiłem śniadanie – powiedział siatkarz.

 - Nie jestem głodna – mruknęłam, sypiąc czarny proszek do kubka. Woda zaczęła zwiększać swoją temperaturę, więc po chwili mogłam napełnić kubek. Dolałam mleka i cukru. Po chwili czułam już napój bogów w ustach. Miałam nadzieję, że tak jak zwykle postawi mnie on na nogi. Szkoda, że psychiki nie mógł mi wyleczyć.

 - Jesteś gotowa? – zapytał, gdy odłożyłam kubek do zlewu w celu umycia go.

 - Nie byłam ani tu jadąc, ani nie jestem teraz – warknęłam.

 - Kiedyś zrozumiesz, że chciałem tylko twojego dobra – westchnął.

 - Proszę cię, nie zostawiaj mnie tutaj – spojrzałam  na niego błagalnie. – Zrozum, nie jestem dzieckiem. Naprawdę się z Michałem kochamy.

 - Nie chcę tego słuchać – warknął. – Kiedyś mi podziękujesz. Chronię cię przed nim. Teraz nie będzie mógł się tobą zabawić i porzucić, bo zainterweniowałem.

 - Co zrobiłeś? – nie dowierzałam. – Ty niszczysz życie mi i jemu. Niedawno go straciłam przez własną głupotę, a teraz przez twoją. Ja drugi raz tego nie przeżyję.

 - Czyli ta próba samobójcza to też przez niego? – syknął.

 - Jak zwykle źle wszystko rozumiesz. Wróćmy, porozmawiajmy normalnie we trójkę…

 - Nie zamierzam już z nim rozmawiać o sprawach nie związanych z siatkówką – odparł sucho. – Zbieraj się, idziemy.

Ponownie poczułam łzy pod powiekami, ale nie chciałam znów się rozpłakać, bo ciężko by mi było zatuszować ślady. Niechętnie ubrałam buty. Zbyszek wziął moje rzeczy i otworzył drzwi od mieszkania. Wyszłam za nim i patrzyłam jak zamyka drzwi. Po chwili byliśmy już w drodze do domu dziadków.

Staruszkowie byli bardzo zdziwieni naszą niezapowiedzianą wizytą, jak i informacją, że mam tam zostać 1,5 tygodnia. Oczywiście byli tym wniebowzięci, a ja robiłam dobrą minę do złej gry. Ściemniałam, że zależy mi na dobrym przygotowaniu się do matury i uznałam, że tu będę miała odpowiednie warunki do nauki.

Zibi przyniósł mi walizkę do pokoju, a przed wyjściem zaczął szukać jeszcze czegoś w kieszeni. Po chwili wyciągał w moim kierunku komórkę. Moją komórkę. Nie ukrywałam zaskoczenia.

 - Oddajesz mi telefon? – spytałam niepewnie.

 - Jak widać – odparł.

 - Nie boisz się, że od razu zadzwonię do Michała?

 - Wiem, że nie masz pamięci do numerów, więc skasowałem wszystkie kontakty, pozostawiając tylko mój numer. A, i kartę SIM masz nową.

 - No chyba zwariowałeś – oburzyłam się. – Mogę zrozumieć, że jesteś wściekły i izolujesz mnie od Miśka, ale pozbawiasz mnie też kontaktu ze wszystkimi znajomymi! Co z Gabi? Pomyślałeś w ogóle o tym?!

 - Powiem jej, że przyjedziesz za 1,5 tygodnia – wzruszył ramionami. – Mówię Ci, że robię to dla twojego dobra.

 - Jesteś potworem, a nie bratem – syknęłam.

 - Teraz tak uważasz, ale nie dziwię się – westchnął. – Kiedyś to zrozumiesz i dotrze do ciebie, że miałem rację.

 - Nigdy nie dotrze, bo tak nie jest – rzuciłam bliska płaczu. – Pozbawiasz mnie miłości. Czemu mam być gorsza od innych? Czemu nie mogę się zakochać i być z kimś szczęśliwa? Czemu zabraniasz mi być szczęśliwą?

Spojrzałam na niego z wyrzutem.

 - Teraz to tak odbierasz, ale uwierz mi, że z Michałem nie mogłabyś być szczęśliwa – pokręcił głową. – Muszę już się zbierać żeby zdążyć na trening. Trzymaj się, siostrzyczko.

 Chciał mnie przytulić, ale cofnęłam się. Popatrzyłam na niego z obrzydzeniem.

 - Nienawidzę cię – wysyczałam przez zęby, patrząc mu prosto w oczy. Zabolało go. I oto mi chodziło. Pierwszy raz w życiu tak się do niego zwróciłam, ale nie umiałam inaczej. Zniszczył to, na czym mi tak zależało.
Bez słowa wyszedł, zostawiając mnie samą. Opadłam bezsilnie na łóżko, chowając twarz w dłoniach. Nie wiedziałam, jak to było możliwe, że kiedy myślałam, że już się układa, to co chwilę coś się pieprzyło. Najpierw wypadek Huberta, z którym też nie będę miała teraz kontaktu,a teraz to. Nie miałam nawet jak dowiadywać się o jego stanie zdrowia, czy o śledztwie, które prowadziła policja. W dodatku nie miałam jak skontaktować się z Kubiakiem, a to bolało mnie najbardziej. Musiałam coś wymyślić. Tylko co?

Pod pretekstem nauki spędziłam w pokoju pół dnia. Dla niepoznaki rozłożyłam też książkę do biologi przed sobą. Myślami jednak byłam gdzie indziej, a dokładniej w Jastrzębiu. Nie przychodziło mi nic do głowy, co mogłabym zrobić żeby być z Michałem bez przeszkód. Do Zbyszka nie trafiały żadne argumenty. Chyba nawet Asia nie umiała nic wskórać. To załamywało mnie coraz bardziej. Nie umiałam sobie poradzić z tym natłokiem myśli. Postanowiłam się przejść. Może świeże powietrze mnie trochę pobudzi do myślenia.

 - Babciu, ja idę na spacer – oznajmiłam starszej kobiecie, krzątającej się w kuchni.

 - Ale niedługo, bo zabieram się za robienie kolacji. Będzie twoja ulubiona zapiekanka ziemniaczana – uśmiechnęła się serdecznie.

 - Postaram się nie iść za daleko żeby zdążyć – odparłam, siląc się na uśmiech. Miałam nadzieję, że wyszedł naturalny.

Ubrałam trampki i wyszłam na zewnątrz. Wiosna zaczynała na dobre zadomawiać się w Warszawie. Temperatura była dość wysoka, jak na kwiecień, bo termometr wskazywał 19 stopni. Nie ubrałam więc żadnej kurtki, bo w swetrze było mi wystarczająco ciepło. Uznałam, że pójdę gdzie mnie nogi poniosą. Znałam te okolice bardzo dobrze, więc wiedziałam, że się nie zgubię. Mimowolnie skierowałam się na cmentarz. Chyba podświadomość podpowiedziała mi żeby skręcać w takie uliczki, a nie inne. Od razu znalazłam się na grobie rodziców. Był zadbany, bo babcia przychodziła tu często. Aż głupio mi było, że nie wzięłam kasy żeby kupić jakiś znicz. Postanowiłam nadrobić to w następnych dniach. Usiadłam na ławeczce, którą zrobił dziadek żeby na starość im wygodniej było, gdy będą tu przychodzić. Spojrzałam na zdjęcia najbliższych mi osób. Takich ich właśnie zapamiętałam – młodych i uśmiechniętych. Szkoda, że nie dane mi było dłużej się nimi nacieszyć. Otarłam kciukiem samotnie spływającą łzę. W takim momencie brakowało mi ich jeszcze bardziej, niż zwykle. Wiedziałam, że rodzice zrozumieliby mój wybór i zaakceptowali Michała. Pamiętam, że zawsze go lubili. Tylko ja na początku byłam zazdrosna, bo zabierał czas mojego brata, który miał być przeznaczony dla mnie. Jednak po tym nieszczęsnym wypadku stał się dla mnie wielkim wsparciem. Wiedziałam, że mogę na niego liczyć w każdej sytuacji. Zaowocowało to mimowolnym uczuciem, które na całe szczęście zostało odwzajemnione. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie porywczość mojego brata i jego przesadna troska. Myślał, że utrudniając mi kontakty z chłopakami uchroni mnie przed cierpieniem i rozczarowaniami. Tak jednak nie było, bo w tym momencie sam wyrządził mi więcej bólu, niż jakikolwiek chłopak w moim życiu. Tylko szkoda, że żadne argumenty do niego nie trafiały. Pobyt w Warszawie zawsze kojarzył mi się z beztroskim czasem, bez problemów i zmartwień, bo najczęściej spędzałam tu wakacje. Tym jednak razem było inaczej. Miałam wrażenie, że zostałam uwięziona i to przez własnego brata. Był ostatnią tak bliską osobą, która mi została na tym świecie, a zachowywał się jak wróg w tym momencie. Nie umiałam sobie poradzić z tą sytuacją.

Schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam cicho płakać. Byłam z dala od dziadków, więc mogłam sobie pozwolić na taką chwilę bezsilności. Wyjęłam telefon i bezskutecznie próbowałam przypomnieć sobie te 9 cyferek, które były mi w tamtym momencie tak bardzo potrzebne. Nigdy nie przykładałam głowy do numerów, bo skoro miałam jakiś zapisany w telefonie, a komórkę zawsze przy sobie to nie było problemu. Jak widać w końcu to się odwróciło przeciwko mnie. Wiedziałam, że początek to 667, ale co było dalej?  Myśl, Zuza, myśl! Po kilku minutach wytężonej pracy mojego mózgu odłożyłam zrezygnowana telefon do kieszeni. Od dziś uczę się wszystkich numerów na pamięć. Może kiedyś wreszcie będę umiała się wyratować z opresji…

 - Co mam teraz zrobić? – zapytałam cicho, patrząc na czarno-białe portrety rodziców. Tak jakby czekałam, że nagle mi odpowiedzą. Ale oni nie żyli, nie mogli mi odpowiedzieć. Niestety, musiałam znowu sama sobie poradzić. Tylko teraz sytuacja nie była już zła, ona była beznadziejna. Nie miałam kompletnie żadnego pomysłu.

Zrezygnowana po godzinie wróciłam do domu. Dobrze, że wzięłam ze sobą puder, bo dzięki temu wyglądałam normalnie. Nie wzbudzałam żadnych podejrzeń u dziadków. Z przyklejonym sztucznym uśmiechem na twarzy usiadłam przy stole, na którym po chwili stanęło naczynie żaroodporne z zapiekanką ziemniaczaną. Uwielbiałam ją! Babcia gotowała najlepiej na świecie, a to danie, choć proste, wychodziło jej mistrzowsko. Choć dużo osób mówiło mi, że dobrze gotuję, to jednak do talentu staruszki dużo mi brakowało.

 - Nałożę ci duży kawałek, bo strasznie schudłaś, kochanie – powiedziała troskliwie.

 - Wydaje ci się, babciu – odparłam.

 - Wie, co mówi. Jak widzieliśmy się ostatnio, to byłaś bardziej zaokrąglona – wtrącił dziadek.

 - Uznałam, że jestem za gruba i po prostu wzięłam się za siebie – wzruszyłam ramionami.

 - W anoreksję wpadniesz, albo w inne bulimie – babcia pokręciła głową.

 - Babciu – jęknęłam. – Naprawdę wszystko jest w normie. Daj mi lepiej tą zapiekankę, bo mi już ślinka cieknie na sam widok i zapach.

Starsze małżeństwo odpuściło temat mojego ‘’mizernego’’ wyglądu i mogliśmy się delektować pyszną kolacją. Zjadłam dużo jak na siebie, ale było to spowodowane tym, że w ostatnich dniach nie miałam czasu na normalny posiłek. Babcia uznała, że w ciągu mojego pobytu nadrobię kilogramy, które schudłam, co nie bardzo mi się podobało, bo byłam blisko osiągnięcia , jak dla mnie , wymarzonej sylwetki.

Po kolacji zaszyłam się znowu w moim pokoju. Uznałam, że chyba jednak czas się pouczyć, bo jednak matura zbliżała się nieubłaganie. Mimo, że zachowywałam się jak zachowywałam i stosunek do szkoły miałam niezbyt ambitny, to wiedziałam, że żarty się skończyły. Tylko jak tu myśleć o nauce i maturze, jak mi się życie waliło? No nic, jak mus to mus. Wzięłam podręcznik do biologi i postanowiłam wyjść do ogrodu. Może świeże powietrze trochę mi pomoże?

Usadowiłam się wygodnie na drewnianej huśtawce, którą razem z dziadkiem zrobił jeszcze mój tata kilka lat temu. Co jakiś czas zostaje odmalowana i przez to wciąż wygląda jak nowa. W dodatku drugiej takiej nie ma na świecie, bo została własnoręcznie zrobiona. Usiadłam po turecku i otworzyłam podręcznik. Akurat otworzyło mi się na rozdziale o tkankach, tym którego tak nie potrafiłam kiedyś pojąć i Kubiak mi wszystko wyjaśniał, lepiej niż jakikolwiek nauczyciel. Przypadek? Nie sądzę… Nawet podręcznik był przeciwko mnie. Sięgnęłam po kartkę z notatkami, które mi zrobił. Uśmiechnęłam się pod nosem. Michał miał straszne pismo. Mimo to, potrafiłam go jednak odczytać. Przejechałam dłonią po charakterystycznych literkach. Znowu do oczu napłynęły mi łzy. Przymknęłam powieki, nie chcąc się rozpłakać. Wyczuwałam, że ta nauka będzie cięższa, niż myślałam.

________________________

Wiem, ze to u góry jest straszne, ale zauważyłam, że jak opisuję coś ważnego i mam 100 myśli na minutę, to nie umiem tego porządnie napisać i wygląda to chaotycznie... Doceńcie jednak, że pisząc to, robiłam też obiad, który przypaliłam. To się nazywa poświęcenie! xD 

Rozdział pojawia się dziś nie bez powodu, bo dokładnie rok temu, 22 lipca 2014 pojawił się tutaj prolog. Uznałam wtedy, że zwariowałam, bo nie kończąc jednej historii, zajęłam się drugą ;) Mimo przerw to wytrwałam i piszę dalej, a ostatnio mam taką wenę, że ho ho ^^
Mam nadzieję, że was nie zanudziłam ;) Rozdział dedykuję wszystkim, którzy czytają te moje wypociny, komentują i czekają na kolejne rozdziały! Dziękuję, bo dzięki wam jeszcze piszę. Dzięki tym komentarzom wiem, czy to co robię się w ogóle komuś podoba i czy jest sens tworzyć dalej. jak na razie go widzę, choć czasem mam pomysły nie z tej planety i cieszę się, że są osoby, które doceniają czas jaki na to poświęcam i odwdzięczają się choć kilkoma słowami. To daje wielkiego kopa ;)
Pozdrawiam ;*