Rozdział 33

Około 12 usłyszałam dźwięk swojego telefonu. Od razu się wyprostowałam na kanapie i wzięłam szybko urządzenie ze stolika. Dzwonił Wojtek, więc niemal natychmiast odebrałam.

 - Niedługo mogę być pod twoim osiedlem. Jedziesz ze mną do szpitala? – zapytał na wstępie.

 - Jasne. Już się zbieram na dół – odparłam i zakończyłam połączenie.

Skierowałam się na korytarz, wcześniej wyłączając telewizor. Ubrałam buty i kurtkę jeansową. Gdy miałam chwytać za klamkę w celu otworzenia drzwi, to ktoś mnie ubiegł. Stanęłam twarzą w twarz z bratem.

 - Wybierasz się gdzieś? – spytał niezbyt miłym tonem.

 - Tak. Jadę do szpitala z Wojtkiem – odparłam. Chciałam go wyminąć, ale zrobił krok w lewo, uniemożliwiając mi to.

 - Nigdzie nie jedziesz – powiedział stanowczo. Spojrzałam na niego jak na debila.

 - Nie możesz mi zabronić. Jestem dorosła – warknęłam.

 - Nie dorosła, a zaledwie pełnoletnia i to od niedawna – prychnął. – Ostatnio nie udowadniasz, że jesteś dorosła.

Zabolały mnie słowa Zbyszka. Nie sądziłam, że ma o mnie takie zdanie.

 - Ten fakt i tak daje mi pełne prawo do robienia czego chcę – zgromiłam go spojrzeniem. – Więc z łaski swojej, przesuń się.

 - Popełniasz błąd, Zuzka. Znowu będziesz cierpieć – westchnął po chwili, odsuwając się.

 - Wiem, co robię – rzuciłam na odchodne i wyszłam z mieszkania. Gdy wyszłam przed blok, to ujrzałam z daleka jadący samochód kolegi. Zatrzymał się zaraz przy mnie, więc wsiadłam do środka, zapinając od razu pasy bezpieczeństwa. Droga do szpitala minęła nam spokojniej. Spytałam, czy wie coś o stanie swojego przyjaciela, ale niestety nie wiedział. Nie kontaktował się z ojcem Huberta, a ani on z nim. Wszystkiego dowiedzieć się musieliśmy na miejscu.

Po około 40 minutach znaleźliśmy się przed OIOMem. Bolo wyglądał dokładnie tak, jak wtedy, gdy opuściliśmy szpital. Wciąż był trupio blady i wyglądał strasznie. Coś mnie ścisnęło w środku na ten widok. Bez buzującej adrenaliny, którą miałam dzień wcześniej po informacji o wypadku zauważyłam wszystko bardziej dokładnie. I zmartwiło mnie to jeszcze bardziej.

Przywitaliśmy się z panem Bolanowskim. Rozmowa z nim nie trwała długo, bo musiał odebrać jakiś telefon. Przytaknął kilka razy, kończąc słowami: ‘’Zaraz będę’’. Myślałam, że pewnie jakieś sprawy służbowe, czy coś w tym stylu. Jednak wszystko nam wyjaśnił.

 - Wojtek, musimy na chwilę jechać na komendę. Policja chce jeszcze raz z nami porozmawiać – oznajmił, wzdychając.

 - Ale po co? Przecież wszystko już wczoraj powiedziałem – zdziwił się.

 - Nie wiem, o co dokładnie chodzi, bo nie chcieli nic mówić przez telefon.

 - Zostaniesz tu sama? – to pytanie Dębski skierował już w moją stronę. Kiwnęłam głową.

 - Jakby co będę dzwonić – powiedziałam. Mężczyźni po chwili zniknęli mi z oczu. Zostałam sama przed tą wielką szybą. Bez ruchu obserwowałam śpiącego Huberta. Nie wiem ile tam stałam, ale obserwowałam go tak dokładnie, że pewnym momencie mrugnęłam kilka razy, bo wydawało mi się, że poruszył palcem. Przetarłam też zmęczone oczy. To jednak nic nie dało, bo Bolo naprawdę się poruszył. Jego powieki delikatnie próbowały się podnieść, więc szybko pobiegłam po jakiegoś lekarza. Mężczyzna w kitlu przyszedł szybko na OIOM i zaczął badać Bolanowskiego. Miałam nadzieję, że skoro się wybudził, to wszystko będzie już dobrze. Po chwili doktor opuścił salę, więc do niego podeszłam.

 - I co z nim? – zapytałam z przejęciem.

 - Pani chyba nie jest z rodziny – odparł poważnie.

 - Niech mi tylko pan powie, czy się wybudził i czy wszystko jest w porządku – poprosiłam, patrząc smutnymi oczami. Westchnął, wiedząc, że i tak chyba nic nie wskóra.

 - Wybudził się. Stan pozostaje bez zmian.

 - A czy ja… - zawahałam się chwilę nad zadawanym pytaniem.

 - Na chwilkę tylko. I proszę wziąć od pielęgniarki ubranie ochronne – uśmiechnął się lekko i oddalił. Krzyknęłam jeszcze za nim, że dziękuję i jak na skrzydłach pognałam do najbliższej pielęgniarki. Przyniosła po chwili z kantorka ten zielony foliowy płaszcz, który narzuciłam sobie na ramiona. W międzyczasie wysłałam Wojtkowi SMSa, że Hubert się obudził. Wiedziałam, że jak rozmawia z policją, to nie będzie mógł odebrać telefonu, a taka wiadomość na pewno ich ucieszy, gdy już skończą to przesłuchanie.

Przed drzwiami do sali lekko się zawahałam. Położyłam dłoń na klamce, jednak nie pociągnęłam jej od razu. Pierwszy raz od jakiegoś czasu miałam wątpliwości, czy aby na pewno dobrze robię. Wzięłam głęboki oddech i policzyłam w myślach do 5. Przecież ja go tylko odwiedzę. Chwila rozmowy nic nie kosztuje i nie będzie miała złych konsekwencji. Powiedziałam sobie samej, że robię tak jak powinnam i niepewnie otworzyłam drzwi. Hubert wyglądał tak samo jak wcześniej, z tą różnicą, że teraz miał otwarte oczy i delikatnie poruszał głową. Kołnierz uniemożliwiał mu swobodne ruchy. Usłyszał, że ktoś wszedł i próbował jakoś się odwrócić by zobaczyć gościa.

 - To ja – powiedziałam cicho. Bardzo się zdziwił. Miałam wrażenie, że ucieszył się z mojej wizyty. Usiadłam na stołku obok jego łóżka tak, aby mógł mnie widzieć. Jego wzrok bacznie mnie obserwował.

 - Przyszłaś do mnie – szepnął słabym głosem.

 - Tak, ja… nie, to był zły pomysł. Przepraszam – zmieszałam się i chciałam wstać z miejsca, aby wyjść. Uniemożliwił mi to chłopak, łapiąc za rękę.

 - Zostań – spojrzał mi w oczy. – Proszę.

Westchnęłam i poprawiłam się na stołku. Bolo trzymał mnie dalej za dłoń. Ten uścisk był jednak o wiele słabszy i delikatniejszy niż zwykle. Ale czemu tu się dziwić, skoro wciąż nie odzyskał jeszcze sił.

 - Jak się czujesz? – zapytałam, chcąc zacząć jakiś temat, a to pytanie było standardowym w szpitalu. Sama usłyszałam je setki razy, gdy w nim leżałam kilka dni.

 - Da się żyć – uśmiechnął się w ten swój łobuzerski sposób. Chciał się trochę podnieść, ale od razu skrzywił się z bólu.

 - Nie ruszaj się – poleciłam. – Musisz teraz odpoczywać i regenerować siły.

 - Bardzo źle ze mną było? – zapytał.

 - Trochę – westchnęłam.

 - A ten drugi? Niewiele pamiętam z wypadku – skrzywił się.

 - Wojtek ci dokładniej opowie – wyminęłam pytanie.

 - Okej. Ale co z tym drugim? Pasiutem? – dopytywał dalej. Uciekłam wzrokiem gdzieś nad siebie. – Zuza, powiedz mi.

 - Zginął na miejscu – szepnęłam cicho. Na twarzy Huberta malowało się niedowierzanie, jak i smutek.

 - To moja wina – przyznał. – Wszystko kurwa przeze mnie i moje chore pomysły.

Syknął wściekły. Po chwili jęknął też z bólu, bo jego ciało zbyt mocno się napięło.

 - Przestań. To nie twoja wina – broniłam go. – Czemu w ogóle zorganizowałeś ten wyścig?

Zamilkł na chwilę.

 - Chciałem pojeździć, uspokoić się – powiedział w końcu.

 - Przeze mnie – powiedziałam cicho.

 - Nie Zuza, nie mów tak. Nic złego nie zrobiłaś – odparł od razu.

 - Wiem swoje. Hubert, ja przepraszam, ja nie wiedziałam, ze to wszystko się stanie. Nie chciałam, ja.. – głos mi się załamał. Znowu poczucie winy mną ogarnęło. Pojedyncza łza zaczęła mi wolno spływać po policzku. Bolo podniósł rękę, krzywiąc się przy tym z bólu jaki wywołuje mu ta czynność. Delikatnie otarł obuszkiem kciuka słoną kroplę. Popatrzył mi głęboko w oczy.

 - Nie płacz znowu przeze mnie – poprosił ciepłym głosem. – Obiecałem, że zniknę z twojego życia żeby cię więcej nie ranić.

 - I co, i przez to zorganizowałeś ten wyścig, tak?! – podniosłam ton. – Czy ty się chciałeś zabić?! Zwariowałeś?!

Chyba powoli histeryzowałam.

 - Nie, Zuza, to nie tak – zaczął się tłumaczyć. Wbrew bólowi, który czuł podniósł się lekko żeby być w pozycji prawie siedzącej. Widziałam, jak się krzywił przy tej niewielkiej czynności. – Wiedziałem, co robię. To on pomylił chyba trasę, bo nagle wyrosło przede mną jego auto…

 - Ale nigdy nie organizowałeś wyścigów w soboty – przerwałam mu. – Nie zrobiłbyś tego bez przyczyny.

 - Nie wiem, co sobie uroiłaś, ale naprawdę nie jesteś niczemu winna. Księżniczko.. – zwrócił się czule, ponownie chwytając mnie za dłoń.

 - Nie rób tak nigdy więcej – powiedziałam, zamykając oczy, bo poczułam zbierające się pod powiekami łzy.

 - Czemu się mną przejęłaś? Ostatnio chciałaś żebym zniknął z twojego życia…

 - Ale kurwa teraz nie chcę – powiedziałam i szybko wyszłam z sali. Oparłam się o drzwi, pozwalając żeby łzy swobodnie spływały mi po policzkach. Zjechałam do pozycji siedzącej, chowając twarz w dłoniach. Byłam roztrzęsiona, nie wiedziałam, co ze sobą zrobić.

 - Chodź – usłyszałam nad sobą. Miałam chyba jakieś omamy słuchowe, bo głos wydał mi się znajomy. Po chwili poczułam, jak pomaga mi wstać. Otworzyłam zapłakane oczy i byłam już pewna.

 - Skąd ty… - zapytałam Kubiaka.

 - Nieważne. Chodź, musisz ochłonąć – delikatnie wziął mnie za rękę i zaczął prowadzić w kierunku wyjścia. Cały czas mówił do mnie bardzo łagodnie i wyrozumiale. Podziwiałam go za to, bo Zbyszek w tym momencie taki nie był.

W ciszy dotarliśmy pod nasz blok. Na szczęście skierowaliśmy się do mieszkania przyjmującego, a nie mojego, więc mogliśmy spokojnie porozmawiać. Usiadłam w salonie na kanapie, podczas gdy Michał poszedł zrobić herbatę. Wiedziałam, że dziwna atmosfera między nami jest tylko i wyłącznie moją winą. Wstałam i ruszyłam w kierunku kuchni. Misiek właśnie czekał aż czajnik da sygnał, że woda jest już zagotowana. Nieśmiało podeszłam i przytuliłam się do jego pleców.

 - Przepraszam – wyszeptałam. Odwrócił się przodem i oparł swoje czoło o moje, spoglądając mi w oczy.

 - Kochasz mnie? – zapytał.

 - Bardzo cię kocham, Misiek – wyznałam i ponownie się rozpłakałam. Nie zadałby tego pytania ot tak, bez powodu. Swoim zachowaniem sprawiłam, że zwątpił w moje uczucia. Przytulił mnie mocno, delikatnie głaszcząc po plecach.

 - Ciii, już dobrze – próbował mnie uspokoić.

 - Przepraszam. Ja nie wiedziałam, że ty to tak odbierzesz – łkałam.

 - Ufam ci. Po prostu… ta sytuacja… - zaczął się tłumaczyć.

 - Nic już nie mów – spojrzałam w jego oczy i chwyciłam twarz w dłonie. Wiedział co ma robić i po chwili złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Objął mnie mocniej, jakby bojąc się, że mu ucieknę. Zatraciliśmy się w tym pocałunku, zapominając o całym świecie. Nawet dźwięk czajnika był gdzieś za mgłą. Liczyliśmy się tylko my.

 - Co to kurwa – usłyszeliśmy nagle i przerażeni odskoczyliśmy od siebie. Zbyszek patrzył na nas z zaskoczeniem, które szybko przeradzało się we wściekłość.

 - Zibi, my… - zaczęłam się jąkać. Bałam się w tym momencie własnego brata.

 - Jesteśmy razem – Michał zachował odwagę i w końcu to powiedział, przy okazji splatając ze sobą nasze dłonie.

 - Że co kurwa jesteście?! – krzyknął wściekły. – Przecież ona jest jeszcze dzieckiem!

 - Mylisz się, Zbyszek – Misiek stanął w mojej obronie. – Ona już dawno nie jest dzieckiem, ale ty nie potrafisz tego przyjąć do znajomości. Zakochałem się w Zuzie, a ona we mnie. Musisz to zaakceptować.

 - Zamknij się – warknął. Nie poznawałam własnego brata. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

 - Bo jesteśmy przecież!

 - Przyjaciel by nie uwiódł mi siostry! Zawsze traktowaliście się jak rodzeństwo!

 - To było dawno, Zibi – powiedziałam cicho. – Kocham Michała.

 - A ja kocham Zuzę.

Spojrzeliśmy chwilę z Michałem na siebie, a po chwili na mojego brata. Miałam wrażenie, że wstąpiła w niego jakaś furia! Miał taką wściekłość w oczach. Bałam się go strasznie.

 - Zabiję cię – syknął i rzucił się z pięściami na Miśka. Pisnęłam przerażona. Próbowałam ich rozdzielić, ale nie miałam tyle siły. Zbyszek bił na oślep z całej siły, a Kubiak bronił się przed atakami. Krzyczałam, płakałam żeby się uspokoili, ale to nic nie dało. Chciałam odciągnąć Zbyszka, bo bałam się, że się zabiją. W jednym momencie jednak odrzuciło mnie za niego. Upadłam na lodówkę i syknęłam z bólu.

 - Boże! – krzyknął nagle jakiś damski głos. Spojrzałam w prawo, masując sobie tył głowy. Słysząc Asię, Zbyszek się wreszcie opanował i przestał bić z Michałem. Wtedy też oboje zauważyli, że i ja ucierpiałam.

 - Co wy wyprawiacie?! – Aśka była przerażona.

 - Załatwiam byłego przyjaciela – syknął Bartman, podchodząc do mnie. Miał zaczerwienienie pod okiem, które zapewne przerodzi się w siniaka i przeciętą wargę. – Przepraszam. Wszystko okej?

Zmartwił się mną. Cofnęłam się. Bałam się własnego brata. Michalska postanowiła uratować sytuację i jakimś cudem wyciągnęła Bartmana z mieszkania na poważną rozmowę.

 - Zuza – powiedział troskliwie Michał, oglądając moja głowę. – Chyba skończy się tylko na guzie.

 - Ale z tobą gorzej – skrzywiłam się. Przejechałam po jego przeciętej wardze i wtedy syknął cicho z bólu. Krew lała się mu też z nosa. Wstałam i poszłam szybko po apteczkę. Gdy wróciłam, to Misiek już siedział na krześle. Zaczęłam opatrywać mu ranę. Jęknął, gdy rany miały kontakt z wodą utlenioną. Oboje milczeliśmy przez ten czas. Dopiero, kiedy w miarę Michał był już ogarnięty, to zaczęłam myśleć na poważnie o tym co się stało. Usiadłam mu na kolanach, oplatając za szyję. Wtuliłam się w jego czułe ramiona.

 - Nie pozwoli nam być razem – szepnęłam płaczliwym głosem.

 - Jesteśmy dorośli. Możemy robić co chcemy – odparł, gładząc moje plecy.

 - Ale widziałeś w jakiej był furii. Przecież, gdyby nie Asia, to by cię zabił – spojrzałam mu w oczy.

 - Damy radę. Pogadam z nim i…

 - I co? – przerwałam mu. – To się nie uda…

 - Nie. Nie dam ci znowu tak odejść – pokręcił głową, mówiąc stanowczo. – Damy radę. Spróbuję to z nim załatwić. Przecież nie uda mu się ograniczyć nam kontaktów.

 - On jest teraz zdolny do wszystkiego –westchnęłam, spuszczając smutno głowę. Kubiak chwycił delikatnie mój podbródek, sprawiając żebym spojrzała mu w oczy.

 - Zrobię wszystko żebyśmy byli razem. Ale teraz, tak naprawdę. Bez ukrywania się – obiecał, a następnie musnął delikatnie moje wargi. Przytuliłam go mocno.

 - Zuza, szybko! – do mieszkania wpadła przerażona Aśka. Od razu stanęliśmy na równe nogi.

 - Co się dzieje? – przestraszyłam się.

 - On zwariował – pokręciła głową z niedowierzaniem. – Pakuje twoje rzeczy. Ja nie wiem, co on chce zrobić…

 - Co robi?! – krzyknęłam i pędem ruszyłam piętro niżej. Słyszałam, że tamta dwójka też za mną biegnie. Wpadłam jak burza do mieszkania. Rzeczywiście, Zbyszek pakował moje rzeczy byle jak do wielkiej walizki.

 - Co ty wyprawiasz?! – krzyknęłam, próbując wyrwać mu z rąk kolejną stertę ubrań, którą chciał włożyć do walizki.

 - Pakuję cię –warknął.  –Przywiozę cię na maturę.

 - Nigdzie nie jadę – warknęłam, próbując wyciągać ubrania z powrotem.

 - Bartman, pojebało cię – rzucił Misiek, wchodząc do mojego pokoju.

 - To ciebie pojebało, Kubiak – warknął w jego stronę. – Po moim trupie się teraz kurwa będziecie kontaktować.

To był koniec. W jednej chwili świat znowu mi runął…

________________________

Nie bijcie! Wiem, że pewnie spodziewałyście, że ten moment będzie sielankowy, a Zbyszek okaże wyrozumiałość i powie: ''Ale się cieszę waszym szczęściem, gołąbeczki!''. Jednak ja chciałam napisać tak, jak planowałam rok temu i jest afera xD
Smutno mi, że nie udało się zdobyć medalu :/ Ale ludzie, jesteśmy w pierwszej czwórce, to i tak sukces, zważając na to, że to był nasz 5 turniej finałowy. Nie wieszajcie od razu na nich psów...  Jak czytam niektóre komentarze, to mam wrażenie, że nie wszyscy rozumieją, że Liga Światowa jest turniejem, który miał pomóc siatkarzom się dotrzeć, zgrać ze sobą o.O Ważne żeby we wrzesniu zagrać jak najlepiej!
No i jeszcze coś czego się nie spodziewałam... aż dwie nagrody indywidualne dla Polaków! Szok :O Mieliśmy 4 miejsce, a doceniono nas bardziej, niż USA :D Brawo Zati, brawo Kubi! Mamy naprawdę światowych graczy ;)
A tak btw czy tylko ja uważam, że Kubiak bardzo dobrze wywiązuje się z roli kapitana i mógłby już nim zostać ?? 

Następny w środę ^^
Pozdrawiam ;*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ