Rozdział 13

W przeddzień Walentynek w mieście było pełno serduszkowych ozdób. Każda witryna sklepowa zachęcała do kupienia czerwonej czy puchatej pierdoły, aby przynajmniej raz w roku ‘’udowodnić’’ drugiej osobie, że się coś do niej czuje. Trochę bez sensu, bo jak się kogoś kocha, to powinno się mu to pokazywać codziennie, a nie tylko od święta. Nigdy jeszcze nie miałam chłopaka w ten dzień, ale w tym roku jest inaczej. Mimo to mój stosunek do tego całego komercjalizmu się nie zmienił. Kiedyś to może Walentynki miały jakiś głębszy przekaz. Ludzie, którzy się wstydzili mogli wyznać płci przeciwnej co takiego czują. Teraz to była tylko kasa. Eh, dokąd ten świat zmierza?

Dzień ten miał być jednak dla mnie dobry, bo był to piątek, a po południu jastrzębie grały mecz. Zapowiadał się udany dzień. Zapomniałam jednak, że w szkole w ramach tych Walentynek także wszędzie były balony w kształcie serduszek, a samorząd rozprowadzał kartki. Choć tyle w tym dobrego, że dochód pójdzie na cele charytatywne. Jeden plus.

Lekcje mimo wszystko przebiegały normalnie. Tylko Izka nie mogła się powstrzymywać od kąśliwych uwag na temat reszty klasy, która nie dostała tyle prezentów, co ona. Cały dzień paradowała z różami i toną kartek. Oczywiście wszystko nosiły jej koleżaneczki. Matko, jak tak można? Najbardziej pusta osoba na świecie.

 - Oj, a wy dziewczynki nic nie dostałyście? – popatrzyła kpiąco na mnie i Gabi. Wymieniłyśmy między sobą porozumiewawcze spojrzenie.

 - Ty jak zwykle cała obładowana – moja przyjaciółka uśmiechnęła się ironicznie.

 - Zazdrościcie? No cóż, nie wszyscy mogą być tacy jak ja – poprawiła tlenione włosy.

 - Lepiej dla całego świata – mruknęłam.

 - Ej, Gabi, Łęcka cię woła! – krzyknął Jarek. Łęcka to nasza babka od niemieckiego. Przyjaciółka przeprosiła mnie spojrzeniem i poszła pod pokój nauczycielski. Kurde, zostałam sama z Izką, a to nie mogło znaczyć nic dobrego.

 - Strasznie pusta jesteś – stwierdziłam, patrząc na nią. – Cieszysz się z jakiś głupich karteczek, które nie są oznaką zupełnie niczego.

 - Są znakiem, że podobam się facetom  - prychnęła. – Musisz zaakceptować to, że jesteś tak brzydka, że nikomu się nie podobasz.

 - Przynajmniej jestem naturalna i nie paraduję z toną tapety na ryju – skrzyżowałam ręce na piersi. – Czym to nakładasz? Szpachelką, czy łopatą?

 - Zamknij się – syknęła. – Makijażem podkreślam swoją urodę.

 - Ah, tak – pokiwałam głową. – A mini spódniczkami co takiego? Płaski tyłek?

 - Zazdrościsz mi – spojrzała na mnie. – Ciekawe czy chociaż braciszek, albo ten jego koleżka dadzą ci coś z litości.

Odwróciła się napięcie i poszła. Nie ogarniam, co tacy ludzie mają w głowach? Pierwszy raz spotykam się z tak pustą osobą.

Po południu standardowo zameldowałam się na hali widowisko-sportowej w Jastrzębiu. Zajęłam swoje stałe miejsce. Gdy zawodnicy się rozgrzewali pokazałam swojemu bratu zaciśnięte kciuki. Razem z Kubiakiem pokazali mi rząd białych zębów. Uwielbiałam chodzić na mecze, a dzięki bratu-siatkarzowi miałam ku temu możliwości. Goście z Olsztyna prezentowali dobry poziom, jednak nie był on wystarczający dla Pomarańczowych. Wygrali 3:1 , a statuetka MVP zawędrowała w ręce Kubiego. Uśmiechnęłam się szeroko i od razu skierowałam się do band żeby mu pogratulować. Nie był to najlepszy pomysł, bo pełno fanek próbowało się do niego przebić po autograf. Nawet zostałam dość mocno dźgnięta w żebro w pewnym  momencie. Odwróciłam się i zamarłam.

 - Co ty tu robisz? – mruknęłam w kierunku tlenionej.

 - Stoję w kolejce po autograf? – spytała ironicznie.

 - Od kiedy ty chodzisz na mecze? – prychnęłam.

 - Nie twój interes – warknęła. Wywróciłam oczami. W tym momencie do kibiców podszedł najlepszy zawodnik spotkania.

 - Ty też po autograf? – zaśmiał się do mnie.

 - Tak. Na czole mi się podpisz – puściłam mu oczko.

 - Niech pan ją wpuści – rzucił do ochroniarza, a on posłusznie spełnił jego prośbę. Podziękowałam uśmiechem.

 - Będę u Zbyszka – powiedziałam przyjmującemu. – A, no i gratulacje mistrzu.

Cmoknęłam go w policzek. Myślałam, że Iza zaraz eksploduje. Tak w ogóle to co ona tu robiła? Dobra, nieważne. Poszłam pogratulować Zibiemu i reszcie.

 - No, chłopaki, spisaliście się – wyszczerzyłam się.

 - Zawsze się spisujemy – Holmes przeczesał swoją przydługą już fryzurę.

 - Chodź, Sadie, poodbijamy sobie – zwróciłam się do córki amerykańskiego środkowego. Blondyneczka była naprawdę uroczą i rezolutną pięciolatką. Znałyśmy się dobrze, bo już kilka razy robiłam za jej nianię. Dziewczynka złapała mnie za rękę i obie oddaliłyśmy się od siatkarzy. Wzięłam niebiesko-żółtą Mikasę i rzuciłam do niej. Siatkówkę to ona miała we krwi po tacie, bo jak na jej wiek, to szło jej zdecydowanie lepiej, niż rówieśnikom. Russel pewnie uczył ją układania rąk do odbicia wcześniej, niż chodzenia.

 - Mogę z wami pograć? – zapytał Michał, ruszając brwiami.

 - A nie powinieneś rozdawać autografów wygłodniałemu stadu fanek? – zaśmiałam się.

 - Rozdałem już – wyszczerzył się. – Twoja koleżanka jest strasznie upierdliwa.

Pokręcił głową zażenowany.

 - Ona jest co najwyżej – podkreśliłam te 2 słowa – znajomą z klasy.

 - Nawet mi swój numer chciała wcisnąć – zaśmiał się, a ja zacisnęłam dłonie na piłce.

 - No chyba nie wziąłeś – warknęłam.

 - No raczej – puścił mi oczko. – Spławiłem ją od razu. Jeszcze jakieś spięcia z innymi miała, bo myliła nazwiska siatkarzy.

 - Boże, za jakie grzechy akurat ja musiałam trafić na nią w klasie? – skierowałam wzrok gdzieś w bliżej nieokreślony punkt w górze.

 - Ej , gramy w końcu, czy będziecie gadać po polsku? – oburzyła się w końcu mała Amerykanka. No tak, przeszliśmy na nasz ojczysty język, którego blondyneczka nie rozumiała.

 - Gramy, gramy – uśmiechnęłam się do niej i rzuciłam piłkę.

W sobotę mogłam sobie w końcu dłużej pospać. Pobiłam nawet Zbyszka! Wstałam dopiero koło południa. Siatkarza jednak w mieszkaniu nie było. Zdziwiłam się, ale pomyślałam, że pewnie jest piętro wyżej. Zrobiłam sobie kakao i tosta z serem. Śniadanie skonsumowałam przed telewizorem, oglądając powtórkę jakiegoś serialu. Nie wiedziałam, o co w nim chodzi, ale mimo to oglądałam. Później poszłam się umyć i zmienić piżamę na jakieś normalne ubranie. Akurat w tym momencie ktoś wszedł do mieszkania. Był to mój brat oczywiście i zaczął mnie wołać.

 - Co drzesz ryja od samego rana – mruknęłam, wychodząc z łazienki.

 - Ładniej mów do brata – pogroził mi palcem. – Propozycję dla ciebie mam.

 - Jaką? – zaciekawiłam się.

 - Pojedziesz ze mną do galerii do Katowic, bo muszę wybrać sobie jakąś koszulę na dzisiejszy wieczór. Pomożesz mi?

 - Pod jednym warunkiem – skrzyżowałam ręce na piersi. – Też chcę sobie parę rzeczy kupić.

 - Okej, ale żeby nam coś na koncie jeszcze zostało po tych zakupach – zaśmiał się.

 - Za kogo ty mnie uważasz? – prychnęłam.

Po godzinie byliśmy już w galerii. Była ona większa, niż ta u nas, ale dzięki temu mogliśmy kupić Zibiemu lepszą koszulę. Niestety byłam wybredna i krytykowałam każdy jego wybór. Potrafiłam nawet zwykłą białą koszulę zjechać tak, że natychmiast ją odłożył na miejsce. W końcu jednak udało nam się znaleźć coś idealnego (link) w czym Zbyszek prezentował się zjawiskowo. Dopiero po odhaczeniu tego najważniejszego produktu na liście mogliśmy przejść do moich zakupów. Dobrze, że Zibi należał do tych wyjątków, którzy nie narzekali chodząc po sklepach. Ostatecznie moja szafa wzbogaciła się w kilka bluzek (link)(link)(link), spódnicę(link) i sweter(link). Zadowoleni poszliśmy coś przegryźć do pobliskiego Fast fooda. Potem trochę ponarzekałam, że zjadłam tyle, że będę to spalać miesiąc. Sam cwaniak ma te swoje specyfiki, że mu sadło nie rośnie i się cieszy. Cóż, pochodzę po prostu na więcej treningów, niż zwykle. Pewnie do siatki nie doskoczę przez ten tłuszcz.

Wieczorem Zibi stresował się jakby się co najmniej oświadczać miał. Śmiałam się i nabijałam z niego cały czas, a on tylko zabijał mnie wzrokiem.

 - Ale na pewno jest okej? – zapytał po raz setny.

 - Tak, jest zajebiście – westchnęłam znudzona, opierając się o framugę.

 - Wyrażaj się – warknął. – Ale jesteś pewna?

 - Tak, Zbyszek, idź już w końcu!

 - Dobra, to idę – stwierdził i ubrał kurtkę. – Wszystko mam?
 - Mnie pytasz?

 - No tak. Okej, to idę. Pamiętaj żeby iść do Michała – cmoknął mnie w czoło.

 - Pamiętam, pamiętam.

Bartman wyszedł. Zauważyłam wtedy, że nie wziął bukietu, który leżał na stole w kuchni. Uderzyłam się w czoło, chwyciłam kwiaty i wybiegłam za nim.

 - Zbyszek, stój! – krzyknęłam. Zatrzymał się natychmiast. – Kwiaty!

 - Rany, dziękuję! Zuza, jesteś wielka! – cmoknął mnie siarczyście w policzek.

 - Powodzenia – puściłam mu oczko.

 - Dzięki – uśmiechnął się i zszedł na dół. Pokręciłam głową i wróciłam do góry. Zaczęłam się szykować. Umyłam się i ubrałam (link). Zrobiłam lekki makijaż, a włosy podkręciłam na prostownicy. Gdy byłam już całkowicie gotowa, to zamknęłam drzwi na klucz i skierowałam się mieszkanie wyżej. Otworzył mi wystrojony Michał. Elegancka koszula idealnie przylegała do jego umięśnionego torsu. Aż mimowolnie przygryzłam dolną wargę. Wpuścił mnie do środka i pocałował namiętnie na powitanie.

 - Wyglądasz przepięknie, mała – wymruczał prosto w moje wargi.

 - A ty szalenie przystojnie – przeczesałam jego brąz grzywę.

 - Zapraszam zatem na kolację – ukłonił się i wskazał na salon. Podążyłam tam. W pomieszczeniu było ciemno. Jedynym źródłem światła były świece poustawiane na stole oraz parapetach. W dodatku wszędzie były płatki róż.

 - To dla ciebie – przede mną zobaczyłam bukiet moich ulubionych kwiatów – lilii. Musnęłam wdzięczna jego wargi.

 - Piękne są. Dziękuję – uśmiechnęłam się.

Jak na dżentelmena przystało, Michał odsunął mi krzesło, na którym usiadłam. Zniknął znów na chwilę, bo poszedł po naszą walentynkową kolację. W mieszkaniu unosił się piękny zapach, więc musiał się starać przy tym gotowaniu. Po chwili przede mną stał talerz z aromatycznym kurczakiem. W miłej atmosferze zaczęliśmy go konsumować, popijając czerwonym winem.

 - Możesz się śmiać, ale moje gotowanie wyglądało tak, jak Zakościelnego w ‘’Tylko mnie kochaj’’ – zaśmiał się, gdy spytałam go, jak udało mu się to danie przyrządzić.

 - Nagrałeś mi może? – również zrobiłam to, co on.

 - Niestety nie. Wyobraźnia musi ci wystarczyć – puścił mi oczko.

 - Ale przyznać muszę, że wyszło ci świetnie.

 - Czyli jednak nie jest ze mną tak źle – znowu się roześmiał.

 - Wiesz, szefem kuchni to ty nie zostaniesz, ale..

 - A już było tak pięknie – przerwał mi, krzywiąc się.

 - Ale i tak widać, że się przyłożyłeś – wyszczerzyłam się.

Dokończyliśmy jedzenie, a potem Kubiak zaniósł brudne naczynia do zmywarki. Następnie usiedliśmy na kanapie, która też była w płatkach róż z kieliszkami w rękach.

 - To za co pijemy? – zapytałam, unosząc szklane naczynie.

 - Za nas – oznajmił i stuknął swoim kieliszkiem o mój.

 - W takim razie za nas – uśmiechnęłam się i upiłam łyk. Wtuliłam się mocno w przyjmującego.

 - Kocham cię, malutka – pocałował mnie czule w czubek głowy.

 - Ja ciebie też, Miśku.

 - Wiesz, chyba znowu muszę zacząć uświadamiać Zbyszka, że nie jesteś dzieckiem. To może trochę zająć – westchnął.

 - Myślę, że to dobry pomysł. Boję się, że sam nas nakryje, a wtedy mnie wyśle do babci – posmutniałam.

 - Pojadę za tobą nawet do Warszawy – pogłaskał mnie po policzku.

 - Powiedz mi, czemu on jest tak przesadnie troskliwy czasami? Myślisz, że jeżeli rodzice by żyli i mieszkałabym z nimi, a z nim widywałabym się rzadziej, to zachowywał by się inaczej?

 - Być może – wzruszył ramionami. – On po prostu wie, że jest za ciebie odpowiedzialny. Chce cię chronić i ciężko mu pomyśleć, że jego mała siostrzyczka dorosła i może już sobie z kimś życie układać.

 - Moich poprzednich chłopaków spławił tak, że ze wstydu ich unikałam.

 - Wiem, sam mu w tym pomagałem. Wybacz – zaśmiał się.

 - O ty, mendo – wbiłam mu palec w bok.

 - No sorry, ale gdybyś była z kimś, to nie byłabyś ze mną – wyszczerzył się.

 - Ale to było 2 lata temu w gwoli przypomnienia.

 - Wtedy to i ja traktowałem cię jeszcze jak dziecko. No i ci chłopcy nie byli dla ciebie.

 - A ty niby jesteś – mruknęłam.

 - Wątpisz w to? – zbliżył się na taką odległość, że czułam już jego oddech na mojej twarzy. Spojrzał mi głęboko w oczy.

 - Udowodnij, że się mylę – zalotnie przygryzłam wargę.

 - Jak sobie życzysz – uśmiechnął się i wpił w moje wargi. Zmieniłam pozycję, usadawiając się na jego kolanach. Michał błądził dłońmi po moich plecach i udzie, które się odsłoniło przez podwiniętą lekko sukienkę. Jako, iż miałam do przejścia tylko parę schodów, to nie ubierałam rajstop. Rozchyliłam wargi, wpuszczając jego język głębiej. Objęłam go za szyję, a po chwili zaczęłam rozpinać koszulę. Spojrzał na mnie trochę zdziwiony i zwolnił pocałunek.

 - Chcę tego – wyszeptałam, gdy zadał mi nieme pytanie spojrzeniem.

 - Jesteś pewna?

Kiwnęłam twierdząc głową.

 - Chcę przeżyć swój pierwszy raz właśnie z tobą – powiedziałam cicho.

 - Chodź do sypialni – uśmiechnął się. Chwycił mnie za rękę i zaprowadził do pokoju obok. Usiadł na łóżku, a ja pchnęłam go do tyłu, usadawiając się na nim okrakiem. Był zdziwiony moją stanowczością. Planowałam to już od jakiegoś czasu. Czekałam na odpowiedni moment i taki był właśnie dziś. Od miesiąca brałam tabletki antykoncepcyjne, więc nie musiałam obawiać się o żadne niespodzianki. Na szczęście Zbyszek szanował moją prywatność, więc mogłam ukryć je w pokoju bez obawy, że je znajdzie. Najwyżej miałam już wymyślone usprawiedliwienie, że ginekolog sam mi je przepisał, bo mam jakieś tam problemy, ale nie zamierzam mu opisywać, bo to krępująca sprawa.

Ponownie przyssałam się do ciepłych warg siatkarza i kontynuowałam rozpinanie koszuli. Po chwili nie miał jej już na sobie. Powoli, bez pośpiechu pozbawialiśmy się kolejnych części garderoby. Początkowo odrobinę byłam skrępowana swoją jak i jego nagością, jednak szybko się z tym oswoiłam. Kubi był delikatny i bardzo czuły. To było niesamowite doznanie. Starał się, aby było ono dla mnie bardzo przyjemne i świetnie mu to wychodziło. Pieścił każdą część mojego ciała. Nie pozostałam mu dłużna. Badaliśmy się powoli i dokładnie. Zanim złączył nasze ciała w jedno spojrzał głęboko w moje oczy i szepnął nieme ‘’Kocham cię’’. Poczułam dziwny, ale przyjemny ból. Jęknęłam cicho. Siatkarz poruszał miarowo biodrami, sprawiając mi kolejne przyjemności, które były rozkoszą także dla niego. Zacisnął mocno ręce na pościeli, pogłębiając swoje ruchy, a ja drapałam jego plecy. To już nie były ciche jęki, a głośne okrzyki rozkoszy zarówno z mojej, jak i jego strony. Fala podniecenia zaczęła mnie oblewać od  samego dołu do góry. Jeden mocniejszy i zdecydowany ruch sprawił, że kompletnie się zatraciłam i odpłynęłam, wydając z siebie wręcz dziki okrzyk. Moje ciało wygięło się w łuk i po chwili opadło na mokrą i zmiętą pościel. Michał zrobił to samo. Oboje głośno dyszeliśmy. Ciężko przychodziło złapanie oddechu. Gdy już powoli zaczął być bardziej równomierny odwróciłam twarz w kierunku Michała i się uśmiechnęłam. Objął mnie ramieniem i pocałował w czoło.

 - Dziękuję – powiedziałam zachrypniętym głosem, wtulając się w niego mocniej. Byliśmy tak zmęczeni, że z zaśnięciem nie mieliśmy zbytniego kłopotu. To były zdecydowanie najlepsze Walentynki w moim życiu. 

___________________

Sceny +18 nie wychodzą mi, jak widac u góry :D
PlusLiga się zaczęła, kochani <3
Pozdrawiam ;*